Στο κέντρο της Νεραϊδοχώρας, εκεί που τα λουλούδια τραγουδούν όταν φυσάει ο άνεμος και τα αστέρια κατεβαίνουν να χορέψουν στις λίμνες, ζούσε η Εστία, η νεράιδα της φωτιάς.
Δεν ήταν μια φωτιά που έκαιγε… αλλά μια φωτιά που ζέσταινε.
Η Εστία είχε τη δύναμη να ανάβει τη Φλόγα της Καρδιάς ένα μικρό φως που έκανε τα πλάσματα της Νεραϊδοχώρας να νιώθουν θάρρος, αγάπη και ασφάλεια.
Κάθε πρωί, όταν ο ήλιος έβγαινε πίσω από τα ροζ βουνά, η Εστία άνοιγε τα χρυσά της φτερά και άναβε τα φαναράκια της κοιλάδας.
Ένα για τις μέλισσες που δούλευαν νωρίς,
ένα για τα μικρά ξωτικά που φοβούνταν το σκοτάδι,
κι ένα για τα λουλούδια που ξυπνούσαν με χασμουρητό.
Όμως ένα βράδυ, μια δυνατή βροχή σκέπασε τη Νεραϊδοχώρα.
Ο άνεμος φύσηξε, τα φαναράκια έσβησαν και ο ουρανός σκοτείνιασε.
Χωρίς τη Φλόγα της Καρδιάς, τα πλάσματα έχασαν το κουράγιο τους. Οι νεράιδες δεν μπορούσαν να πετάξουν, και τα χρώματα των λουλουδιών άρχισαν να ξεθωριάζουν.
Η Εστία κοίταξε γύρω της και ψιθύρισε:
- «Πρέπει να ξανανάψω τη φλόγα… αλλά όχι με σπίθα με αγάπη!»
Πέταξε πάνω από τη λίμνη, όπου το νερό είχε σβήσει κάθε φως.
Εκεί, καθόταν ένα μικρό βατραχάκι, τυλιγμένο σε φύλλα.
- «Κρύο είναι… και φοβάμαι», του είπε τρεμάμενα.
Η Εστία ακούμπησε τα χέρια της πάνω στο φύλλο του.
Μια μικρή σπίθα φώτισε το σκοτάδι μια ζεστή, πορτοκαλί λάμψη, που δεν έκαιγε, αλλά έδινε θάρρος.
Η Εστία χαμογέλασε.
- «Να το! Η Φλόγα της Καρδιάς δεν γεννιέται από τη φωτιά, αλλά από τη φροντίδα!»
Καθώς πέταγε από πλάσμα σε πλάσμα, άναβε μικρές φλόγες μέσα τους φλόγες που δεν έσβηναν με τη βροχή.
Μια μέσα στο χαμένο πεταλουδάκι,
μία μέσα στο τρομαγμένο σκαντζοχοιράκι,
μία ακόμα στην ίδια της την καρδιά.
Σιγά σιγά, ο ουρανός άνοιξε.
Η βροχή σταμάτησε και μια αχτίδα ήλιου φώτισε τη Νεραϊδοχώρα.
Τα φαναράκια άναψαν ξανά, πιο λαμπερά από ποτέ, γιατί τώρα δεν καίγονταν με φωτιά αλλά με καλοσύνη.
Η Εστία στάθηκε πάνω σ’ ένα βράχο και είπε στις φίλες της νεράιδες:
- «Κάθε φλόγα μπορεί να σβήσει. Μα η φλόγα της καρδιάς, αν ανάψει, δε σβήνει ποτέ.»
Κι από τότε, κάθε βράδυ στη Νεραϊδοχώρα, η Εστία ανάβει ένα μικρό φως σε κάθε γωνιά, για να θυμίζει στα πλάσματα πως το πιο δυνατό φως…
είναι αυτό που κουβαλάμε μέσα μας.
