Στη Νεραιδοχώρα, εκεί όπου τα σύννεφα αγκαλιάζουν τα βουνά και τα νερά τραγουδούν μέσα στα ρυάκια, ζούσε η Ρόη, η νεράιδα του νερού. Τα φτερά της ήταν διάφανα σαν γυαλί, και όταν τα άνοιγε, χιλιάδες μικρές σταγόνες γυάλιζαν γύρω της σαν αστέρια. Όλο το καλοκαίρι, η Ρόη φρόντιζε τις λίμνες και τα ποτάμια να παραμένουν καθαρά, δροσερά και χαρούμενα. Μα τώρα που ο ήλιος είχε αρχίσει να κουράζεται και τα φύλλα των δέντρων είχαν γίνει χρυσά, ήξερε πως πλησίαζε η στιγμή που ο ουρανός θα χρειαζόταν ξανά τη βοήθειά της.
Είχε έρθει η ώρα για την πρώτη βροχή του χειμώνα.
Η Ρόη στεκόταν πάνω σ’ έναν βράχο δίπλα στη λίμνη και κοίταζε τον ουρανό. Ο αέρας ήταν ήσυχος, μα τα σύννεφα ψηλά κοιμόντουσαν ακόμη. Τα νερά της λίμνης ψιθύριζαν με παράπονο:
- Ρόη, πότε θα πέσει η πρώτη βροχή; Μας λείπει η δροσιά σου…
Η Ρόη χαμογέλασε απαλά.
- Κάντε λίγη υπομονή, γλυκά μου νερά. Θα πάω να ξυπνήσω τα σύννεφα του χειμώνα.
Άνοιξε τα γαλάζια της φτερά και πέταξε ψηλά, μέσα στα σύννεφα που είχαν κουρνιάσει πάνω στα βουνά. Ήταν αφράτα και γκριζογάλανα, κουρασμένα από τη ζέστη του καλοκαιριού. Η Ρόη ακούμπησε επάνω τους, και αμέσως οι σταγόνες ξύπνησαν.
- Ρόη, μικρή νεράιδα του νερού! φώναξαν τα σύννεφα. Ήρθες πάλι να μας φέρεις στη ζωή;
- Ναι! απάντησε εκείνη γελώντας. Η γη διψά, τα δέντρα περιμένουν, και τα παιδιά κοιτούν τον ουρανό με ανυπομονησία! Ώρα να ξεκινήσει η πρώτη βροχή του χειμώνα!
Και τότε, η Ρόη άγγιξε τα μαλλιά της και τράβηξε από μέσα μια σταγόνα φωτός μια σταγόνα γεμάτη αγάπη και μαγεία. Την άφησε να κυλήσει πάνω στο πρώτο σύννεφο, και εκείνο άρχισε να λάμπει. Μία μία, οι σταγόνες γύρω του ξύπνησαν, πήραν χρώμα, και άρχισαν να χορεύουν.
Η Ρόη στάθηκε στο κέντρο του ουρανού και σήκωσε τα χέρια της ψηλά. Με φωνή καθαρή σαν νερό, τραγούδησε:
«Πέστε, σταγόνες, απαλά,
χαρίστε ζωή στη γη ξανά!
Ποτάμια, λίμνες, δάση και παιδιά,
χορέψτε όλοι στη βροχή, με τη χαρά!»
Και τότε έγινε το θαύμα. Οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να πέφτουν, δειλά στην αρχή, σαν ψίθυροι του ουρανού. Μα γρήγορα, ο ρυθμός τους έγινε τραγούδι. Τα χωράφια μύρισαν φρέσκο χώμα, τα δέντρα σήκωσαν τα κλαδιά τους ευτυχισμένα, και τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους να παίξουν μέσα στη βροχή.
Γελούσαν, πηδούσαν μέσα στις λακκούβες, και οι σταγόνες έλαμπαν στα μάγουλά τους σαν μικρά αστέρια. Η Ρόη τα κοιτούσε από ψηλά και το πρόσωπό της φώτιζε από χαρά. Ήξερε πως κάθε σταγόνα της κουβαλούσε αγάπη.
Όταν η βροχή άρχισε να κοπάζει, η Ρόη κατέβηκε σ’ ένα λιβάδι που άχνιζε ακόμα από τη δροσιά. Το φως του φεγγαριού καθρεφτιζόταν στα νερά, κι όλα γύρω έμοιαζαν καινούργια. Η Ρόη άνοιξε τα φτερά της, τα τίναξε απαλά και ψιθύρισε:
- Να θυμάστε, φίλοι μου… η πρώτη βροχή δεν είναι μόνο νερό. Είναι μια αγκαλιά από τον ουρανό.
Έπειτα κοίταξε ψηλά και χαμογέλασε. Οι τελευταίες σταγόνες έπεφταν ακόμη, λαμπερές σαν μαργαριτάρια. Και μέσα σ’ εκείνη τη σιωπή, η Ρόη άφησε πίσω της μια γραμμή από φως που απλώθηκε στον ουρανό, σχηματίζοντας ένα ουράνιο τόξο.
Ήταν το σημάδι της ότι ο κόσμος ξαναγεννήθηκε
πως η πρώτη βροχή του χειμώνα είχε φέρει ζωή, αγάπη και ελπίδα στη γη.
