Κάποτε, ψηλά πάνω σ’ ένα σύννεφο απαλό σαν βαμβάκι, ζούσε μια μικρή σταγόνα. Ήταν στρογγυλή και διάφανη σαν κρύσταλλο, κι όταν ο ήλιος την άγγιζε, σκορπούσε γύρω της χίλια χρώματα, όπως ένα μικρό ουράνιο τόξο.
Όλες οι άλλες σταγόνες γύρω της περίμεναν με ανυπομονησία τη στιγμή που θα πέσουν στη Γη· γελούσαν, στροβιλίζονταν μέσα στο σύννεφο, κι έλεγαν πως θα γνωρίσουν δέντρα, φύλλα, πέτρες και ψάρια. Μα εκείνη η μικρή σταγόνα… φοβόταν.
«Αν πέσω, θα χαθώ!» έλεγε με φωνούλα που έτρεμε. «Τώρα είμαι εγώ, μοναδική και ασφαλής εδώ πάνω. Αν ενωθώ με όλες τις άλλες, ποια θα είμαι εγώ;»
Τότε, μέσα από το φως του ήλιου, εμφανίστηκε μια νεράιδα. Το όνομά της ήταν Ρόη — η νεράιδα των νερών και των κύκλων της ζωής. Τα μαλλιά της κυλούσαν σαν ποτάμι και στα μάτια της καθρεφτιζόταν ο ουρανός.
Η Ρόη πλησίασε τη σταγόνα με ένα χαμόγελο γλυκό σαν πρωινή δροσιά.
«Μικρή μου,» της είπε, «τίποτα δεν χάνεται όταν ενώνεται με κάτι μεγαλύτερο. Μόνο αλλάζει. Και μέσα σ’ αυτή την αλλαγή, βρίσκεται η μαγεία του να ζεις.»
«Μα εγώ δε θέλω να αλλάξω!» απάντησε η σταγόνα, σχεδόν κλαίγοντας. «Θέλω να μείνω εγώ!»
Η Ρόη τότε άπλωσε το χέρι της και ψιθύρισε ένα τραγούδι. Και ξαφνικά, η σταγόνα είδε εικόνες να ζωντανεύουν μέσα στο νερό της: είδε άλλες σταγόνες να πέφτουν από τα σύννεφα, να σχηματίζουν ποταμούς, να δίνουν ζωή σε λουλούδια, να δροσίζουν παιδιά, να λάμπουν στη θάλασσα κάτω απ’ τον ήλιο.
«Κοίτα,» είπε η Ρόη. «Αυτές δεν χάθηκαν. Κάθε μια τους έγινε μέρος μιας ιστορίας πολύ μεγαλύτερης. Κάθε φορά που μια σταγόνα ενώνεται με τον κόσμο, ο κόσμος ανθίζει λίγο περισσότερο.»
Η μικρή σταγόνα κοιτούσε μαγεμένη. Μέσα της άρχισε να νιώθει μια γλυκιά ανησυχία σαν φτερούγισμα.
«Αν πέσω… θα πονέσω;» ρώτησε σιγανά.
«Ίσως για μια στιγμή,» είπε η Ρόη. «Αλλά μετά θα νιώσεις κάτι πιο δυνατό από κάθε φόβο: τη χαρά του να ανήκεις.»
Και τότε, με ένα βαθύ αναστεναγμό, η σταγόνα άφησε τον εαυτό της να κυλήσει στην άκρη του σύννεφου.
Έπεσε.
Καθώς κατέβαινε, ο αέρας σφύριζε γύρω της, μα δεν ήταν πια τρομακτικό. Έμοιαζε με τραγούδι, ένα τραγούδι ελευθερίας. Και όταν άγγιξε τον ποταμό, δεν ένιωσε να χάνεται… ένιωσε να ανοίγει.
Ήταν παντού. Ήταν το κύμα, το ρυάκι, το ρεύμα που γέλαγε μέσα στα βράχια. Και εκεί, ανάμεσα στα χίλια νερά, άκουσε ξανά τη φωνή της Ρόης να της ψιθυρίζει:
«Καλωσόρισες στο ταξίδι σου, μικρή μου. Τώρα ξέρεις, το να ενώνεσαι δεν σημαίνει να χάνεσαι· σημαίνει να μεγαλώνεις.»
Και από τότε, κάθε φορά που βρέχει και μια σταγόνα γλιστρά στο παράθυρο, λένε πως η Ρόη της ψιθυρίζει την ίδια ιστορία… για να θυμίζει σε κάθε μικρή σταγόνα πως ο κόσμος είναι πιο όμορφος όταν κυλάμε μαζί.
