Στο κέντρο του Δάσους των Τεσσάρων Στοιχείων, εκεί όπου οι πέτρες κρατούν τη μνήμη του κόσμου και ο άνεμος ψιθυρίζει ιστορίες, ζούσε η Εστία, η νεράιδα της Φλόγας.
Η παρουσία της έφερνε ζωή. Όπου περνούσε, άνθιζαν τα χρώματα, ζεσταίνονταν οι καρδιές, και το σκοτάδι υποχωρούσε.
Η ίδια, όμως, είχε μια αδυναμία: φοβόταν να σβήσει.
Κάθε νύχτα έμενε άγρυπνη, κρατώντας τη φλόγα της άγρυπνη μέσα στην παλάμη της — μην τυχόν και χαθεί.
Μα ένα ξημέρωμα, ο φόβος της έγινε πραγματικότητα.
Ξύπνησε και δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε λάμψη, ούτε θέρμη. Η φλόγα της είχε εξαφανιστεί.
Η Εστία περιπλανήθηκε απελπισμένα μέσα στο δάσος. Τα δέντρα ήταν ψυχρά, τα πουλιά σιωπηλά.
«Πού είσαι;» φώναξε στο κενό. «Επιστρέψε μου το φως μου!»
Μα καμία απάντηση δεν ήρθε.
Στο ποτάμι, η αντανάκλασή της δεν είχε πια φτερά φωτός· μόνο μια σκιά που έμοιαζε με εκείνη.
Τότε εμφανίστηκε η Νεφέλη, η νεράιδα του Ανέμου, αιωρούμενη πάνω στο νερό.
«Εστία; Γιατί κλαις;»
«Η φλόγα μου έσβησε. Δεν νιώθω ποια είμαι χωρίς αυτήν.»
Η Νεφέλη την κοίταξε με καλοσύνη.
«Ίσως έσβησε γιατί την κράταγες μόνο για σένα. Η φωτιά που δεν μοιράζεται, πετρώνει. Πήγαινε στο χωριό των ανθρώπων. Εκεί που η νύχτα είναι πιο βαθιά — ίσως εκεί σε χρειάζονται περισσότερο απ’ όσο νομίζεις.»
Η Εστία ταξίδεψε ως το χωριό. Ο χειμώνας είχε σκεπάσει τα σπίτια με πάγο· ο καπνός δεν ανέβαινε πια από τις καμινάδες.
Περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς να τη βλέπουν — μια σκιά μέσα στο χιόνι.
Σε μια γωνιά, ένα μικρό αγόρι καθόταν δίπλα σε μια σβηστή φωτιά.
Τα χέρια του ήταν μελανιασμένα, και δίπλα του, ένα κουτάβι έτρεμε από το κρύο.
Η Εστία γονάτισε κοντά του.
«Γιατί δεν ανάβεις τη φωτιά;» ρώτησε γλυκά.
Το αγόρι αναστέναξε.
«Δοκίμασα… αλλά δεν έχω σπίρτα. Και κανείς δεν έχει πια.»
Η νεράιδα κοίταξε λυπημένα. Άπλωσε τα χέρια της πάνω από τα ξύλα· τίποτα. Ούτε σπίθα.
Έκλεισε τα μάτια. Θυμήθηκε τη αγάπη, τη χαρά, το φως — και τότε ένιωσε κάτι διαφορετικό.
Όχι φωτιά μέσα της, αλλά ευχή.
Άνοιξε τα μάτια και είπε:
«Η φλόγα δεν γεννιέται απ’ τη δύναμη, αλλά απ’ την ελπίδα.»
Το αγόρι την κοίταξε χωρίς να την καταλαβαίνει, όμως χαμογέλασε.
Το χαμόγελό του έπεσε πάνω στα ξύλα σαν ήλιος, και τότε, μια μικρή σπίθα άναψε.
Πρώτα τρεμάμενη, μετά σταθερή, ώσπου η φωτιά ζωντάνεψε ξανά.
Το αγόρι και το κουτάβι αγκαλιάστηκαν μπροστά στη φωτιά, και εκεί, μέσα στη λάμψη, η Εστία ένιωσε τη φλόγα της να επιστρέφει.
Όταν γύρισε στο δάσος, δεν έλαμπε όπως πριν.
Το φως της δεν ήταν πια δυνατό και εκτυφλωτικό· ήταν απαλό, ανθρώπινο, μοιρασμένο.
«Τώρα το ξέρω,» ψιθύρισε.
«Η φλόγα μου δεν είναι δική μου. Είναι όλων όσοι χρειάζονται φως.»
Κι έτσι, από εκείνη τη νύχτα, κάθε φορά που ένα κερί ανάβει στο σκοτάδι, μια μικρή σπίθα της Εστίας ξυπνά — και θυμίζει πως ακόμα κι η πιο μικρή φωτιά, μπορεί να ζεστάνει ολόκληρο τον κόσμο.
