Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό, όταν η οικογένεια του Άτλα, του μεγάλου λευκού Dogo Argentino, φόρτωσε το αυτοκίνητο για εκδρομή στο βουνό.
Η μαμά έφτιαξε σάντουιτς, ο μπαμπάς πήρε τη φωτογραφική μηχανή, και τα παιδιά η Μυρτώ και ο Νίκος πήραν τις μπάλες και τα παιχνίδια τους.
Ο Άτλας καθόταν ήρεμα στο πίσω κάθισμα, με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα γεμάτο περιέργεια. Ήξερε ότι μια νέα περιπέτεια πλησίαζε.
Φτάνοντας στο ξέφωτο, έστησαν κουβέρτες, καλάθια, φαγητά και… μυρωδιές που έκαναν τη μύτη του Άτλα να τρελαθεί!
«Αχ, τι ωραία μέρα για πικνίκ!» είπε η μαμά.
«Και για φύλαξη!» σκέφτηκε ο Άτλας με σοβαρό ύφος, παρόλο που η ουρά του κουνιόταν σαν ανεμιστήρας.
Όλα κυλούσαν ήρεμα… μέχρι που από τα δέντρα ακούστηκε ένα «Γρρρρρ…»
Η Μυρτώ γύρισε το κεφάλι της.
«Μαμά, ακούσατε αυτό;»
Ο Άτλας σήκωσε τ’ αυτιά του και γρύλισε σιγά. Από τα πυκνά φυλλαράκια φάνηκε ένα γκρίζο μουσούδι — ένας λύκος!
Όχι άγριος, μα… πεινασμένος και λίγο αστείος, γιατί του έτρεχαν σάλια βλέποντας το καλάθι με τα σάντουιτς!
«Αυτό δεν το περίμενα!» σκέφτηκε ο Άτλας.
Ο λύκος προχώρησε προσεκτικά και άρπαξε ένα κομμάτι ψωμί!
Τα παιδιά φώναξαν: «Το φαγητό μας!»
Η μαμά κρύφτηκε πίσω από την κουβέρτα, ενώ ο μπαμπάς προσπαθούσε να βγάλει φωτογραφία – για αποδείξεις φυσικά!
Ο Άτλας τότε πήρε θέση.
Σήκωσε το κεφάλι του, φούσκωσε το στήθος του και με ένα “ΓΑΒ!” τόσο δυνατό που αντηχούσε στο βουνό, έκανε τον λύκο να τιναχτεί στον αέρα!
Ο λύκος, τρομαγμένος αλλά και μπερδεμένος, άφησε το ψωμί και έτρεξε πίσω στα δέντρα φωνάζοντας:
«Καλά, καλά, το κρατάτε! Θα βρω βατόμουρα!»
Τα παιδιά γέλασαν τόσο πολύ, που έπεσαν κάτω από τα γέλια.
«Ο Άτλας έσωσε το πικνίκ!» φώναξε ο Νίκος.
Η μαμά χάιδεψε το κεφάλι του. «Είσαι ο πιο γενναίος φύλακας και ο πιο καλός φίλος!»
Ο Άτλας απλώς κουνούσε την ουρά του περήφανα. Ήξερε πως η αποστολή είχε ολοκληρωθεί.
Έπειτα, ξάπλωσε δίπλα στην κουβέρτα, έβαλε το κεφάλι του πάνω στα πόδια της Μυρτώς και σκέφτηκε:
«Αν ξαναέρθει ο λύκος, θα του δώσω ένα σάντουιτς… αλλά μόνο αν πλύνει τα πόδια του πρώτα!»
