Σε ένα μικρό σπίτι με κόκκινη σκεπή και αυλή γεμάτη μαργαρίτες, ζούσε η Λούνα, ένα άσπρο κουνελάκι με αυτιά που έμοιαζαν με δύο μικρά σύννεφα.
Η Λούνα ήταν το κατοικίδιο της μικρής Ελπίδας, ενός κοριτσιού που την αγαπούσε περισσότερο απ’ οτιδήποτε στον κόσμο.
Κάθε πρωί, η Ελπίδα άνοιγε το σπιτάκι που έμενε η Λούνα και έλεγε:
- «Καλημέρα, Λούνα! Ώρα για άλματα!»
Κι εκείνη πεταγόταν έξω, κάνοντας στροφές σαν μικρό χορευτικό μπαλάκι.
Όμως, μέσα της, η Λούνα είχε ένα μυστικό όνειρο.
Ήθελε να πετάξει.
Ναι, να πετάξει όπως τα πουλιά που έβλεπε κάθε μέρα να πετούν πάνω από τον φράχτη.
«Αν μπορούσα να πετάξω, θα έβλεπα όλο τον κόσμο!» σκεφτόταν με λαχτάρα.
Μια μέρα, φύσηξε ένας παράξενος άνεμος.
Τα φύλλα γύριζαν γύρω γύρω σαν να χόρευαν, κι ένα μικρό φτερό έπεσε στα πόδια της Λούνα.
«Μμμ… ένα φτερό! Ίσως είναι σημάδι!» είπε ενθουσιασμένη.
Πήρε το φτερό, το στερέωσε στη ράχη της με ένα κομμάτι κορδέλα της Ελπίδας και άρχισε να τρέχει γύρω από την αυλή.
Έτρεχε, έτρεχε, ώσπου… μπουφ! έπεσε μέσα σε ένα θάμνο.
Και γέλασε!
«Ίσως δεν πετάω ακόμα, αλλά σίγουρα προσγειώνομαι τέλεια!»
Το απόγευμα, η Ελπίδα βγήκε έξω και βρήκε τη Λούνα με τα φτερά της.
«Λούνα! Είσαι μικρή πιλότος!» είπε γελώντας.
Και τότε η Ελπίδα είχε μια ιδέα.
Έφτιαξε με χαρτί και κορδέλες δύο μικρά φτερά και τα κόλλησε στην πλάτη της Λούνα.
«Τώρα μπορείς να πετάξεις στα όνειρά σου!»
Το ίδιο βράδυ, καθώς η Λούνα κοιμόταν στο σπιτάκι της, ο αέρας φυσούσε απαλά…
κι εκεί, στο όνειρό της, η Λούνα πέταξε πραγματικά!
Πέταξε πάνω από τα σπίτια, πάνω από τα δέντρα, μέσα από σύννεφα ζάχαρης,
κι είδε την Ελπίδα να της κουνάει το χέρι από κάτω.
Το επόμενο πρωί, η Ελπίδα την αγκάλιασε και είπε:
«Ξέρεις, Λούνα; Δεν χρειάζεται να πετάς για να είσαι ξεχωριστή. Είσαι ήδη το πιο μαγικό κουνελάκι του κόσμου!»
Κι η Λούνα, με μια μικρή στροφή των αυτιών της, σαν να χαμογέλασε.
Γιατί κατάλαβε πως μερικές φορές, τα πιο μεγάλα όνειρα ζουν μέσα στην καρδιά.
