Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό, και ο Ταζ, το πιο παιχνιδιάρικο pug της πόλης, ξύπνησε με μια μόνο σκέψη στο μυαλό του.
«Πρωινόοο! Ναι! Είναι ώρα για… ΜΠΙΣΚΟΤΑ!» φώναξε και κύλησε από το κρεβατάκι του σαν… μπαλίτσα!
Έτρεξε προς την κουζίνα με τα ποδαράκια του να κάνουν παφ-παφ-παφ στο πάτωμα και την ουρά του να γυρίζει σαν έλικας.
Στο τραπέζι, η μαμά του έβαζε το μπολ του.
«Καλημέρα, Ταζ! Έλα, σήμερα έχει τα αγαπημένα σου μπισκοτάκια με κοτόπουλο!»
Τα μάτια του Ταζ άνοιξαν διάπλατα.
«Με κοτόπουλο;! Ουάου! Ευχαριστώ, μαμά! Είσαι η καλύτερη!»
Έσκυψε να φάει, αλλά… πλουπ! — ένα μπισκοτάκι πετάχτηκε στον αέρα, έκανε ένα σάλτο και προσγειώθηκε στο πάτωμα.
Κύλησε κάτω από το τραπέζι και συνέχισε να κυλάει, σαν να είχε δικά του πόδια!
«Όχι! Η μπουκιά μου!» φώναξε ο Ταζ και όρμησε πίσω της.
Η μπουκιά πέρασε δίπλα από την καρέκλα, χτύπησε στο χαλί και πήγε στο σαλόνι.
«Περίμενεεεεε!» φώναζε ο Ταζ λαχανιασμένος.
Εκεί τον περίμενε η Λίλυ, η γάτα του σπιτιού, κουλουριασμένη στον καναπέ.
«Ταζ; Γιατί τρέχεις έτσι; Έχεις δει φάντασμα;»
«Όχι, Λίλυ! Τρέχω πίσω από… τη Μπουκιά μου!»
Η Λίλυ σήκωσε το φρύδι της τεμπέλικα.
«Μια μπουκιά; Τόση φασαρία για ένα ψίχουλο;»
«Μα αυτή δεν είναι μια απλή μπουκιά! Είναι η πιο νόστιμη, η πιο μυρωδάτη, η πιο στρογγυλή μπουκιά του κόσμου!»
Η Λίλυ χαμογέλασε με εκείνο το γατίσιο ύφος.
«Καλή τύχη, μικρέ! Εγώ θα συνεχίσω τον υπνάκο μου.»
Η μπουκιά συνέχισε να κυλάει προς την αυλή.
Ο Ταζ την είδε να περνά κάτω από την πόρτα και φώναξε:
«Περίμενεεεε! Δεν μπορείς να φύγεις χωρίς εμένα!»
Μόλις βγήκε έξω, ο ήλιος τον τύφλωσε για λίγο. Εκεί, κοντά στη γλάστρα, ένα μικρό πουλάκι τσιμπούσε το έδαφος.
Το πουλάκι γύρισε και είδε τη μπουκιά.
«Μμμ, τι νόστιμο φαίνεται αυτό!» είπε και πλησίασε.
«ΣΤΟΠ!» φώναξε ο Ταζ. «Αυτή είναι δικιά μου!»
Το πουλάκι τίναξε τα φτερά του.
«Ωπ, συγγνώμη! Δεν ήξερα πως έχεις γράψει το όνομά σου πάνω της!»
Ο Ταζ γέλασε.
«Έχει το άρωμά μου! Δες, μυρίζει… Ταζ!»
Το πουλάκι γέλασε και πέταξε χαρούμενο ψηλά.
«Εντάξει, φίλε! Τότε κράτα τη. Αλλά πρόσεχε, γιατί το φαγητό που κυλάει μπορεί να σε οδηγήσει μακριά!»
Ο Ταζ πλησίασε τη μπουκιά του σιγά-σιγά.
Την κοίταξε και είπε:
«Χμ… τόση ώρα σε κυνηγάω, μικρή μου. Αλλά τελικά… δεν ήσουν χαμένη. Εγώ ήμουν λίγο βιαστικός!»
Την πήρε απαλά με το ποδαράκι του και την έβαλε ξανά στο μπολ του.
Κάθισε κάτω, κουράστηκε λίγο, αλλά χαμογέλασε πλατιά.
Η Λίλυ ήρθε μέχρι την πόρτα, νυσταγμένη ακόμα.
«Λοιπόν; Την έπιασες;»
«Ναι!» είπε περήφανα ο Ταζ.
«Και τώρα;»
«Τώρα… δεν θα τη φάω ακόμα. Θα τη φυλάξω για το απόγευμα. Γιατί έμαθα πως το ωραίο φαγητό δεν είναι μόνο για να το τρως, αλλά και για να το απολαμβάνεις!»
Η Λίλυ τεντώθηκε και γουργούρισε.
«Είσαι πιο σοφός απ’ όσο φαίνεσαι, μικρέ pug.»
Ο Ταζ αναστέναξε χαρούμενος και είπε:
«Μμμ… ίσως και να είμαι! Αλλά τώρα… μια μικρή γουλίτσα νερό και ένας υπνάκος δεν θα έβλαπτε!»
Κουλουριάστηκε στο χαλάκι του, με το μπισκοτάκι δίπλα του.
Και λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, ψιθύρισε:
«Μερικές φορές, η πιο γλυκιά μπουκιά… είναι αυτή που δεν τρως αμέσως!»
