Ήταν ένα πρωινό γεμάτο φως.
Ο ήλιος χάιδευε το χορτάρι κι ο αέρας μύριζε λουλούδια.
Μέσα στον κήπο, ένα σκυλάκι με χρυσό τρίχωμα και μάτια γεμάτα καλοσύνη τέντωνε τα ποδαράκια της και χασμουριόταν.
Ήταν η Σούγκαρ το Λαμπραντόρ.
Το πιο χαρούμενο σκυλάκι σε όλη τη γειτονιά!
«Καλημέρα κόσμε!» φώναξε με μια παιχνιδιάρικη κίνηση της ουράς του.
Το νερό στη γαβάθα της λαμπύριζε κάτω από τον ήλιο. Έπινε λίγο, έτρεχε πάλι, κύκλους γύρω από τα λουλούδια, σαν να τραγουδούσε με το σώμα της.
Ξαφνικά, άκουσε παιδικές φωνές.
Ήταν η μικρή Ελένη και ο αδελφός της Νικόλας.
«Σούγκαρ! Έλα να παίξουμε!» φώναξαν.
Και πριν το καταλάβουν, η Σούγκαρ είχε πηδήξει μέσα στο νερό!
«Πλουφ!» έκανε ο ήχος και μια μεγάλη πιτσιλιά σκέπασε τα πάντα!
Τα παιδιά γέλασαν τόσο δυνατά που ακόμη κι ένα σπουργίτι τρόμαξε και πέταξε ψηλά.
Μετά το παιχνίδι, ήρθε η ώρα του μπάνιου.
Η μαμά έβαλε αφρό και σαπουνάδες, και η Σούγκαρ κουνούσε την ουρά του ρυθμικά.
«Αχ, Σούγκαρ μου, είσαι σκέτη μπουρμπουλήθρα!» είπε γελώντας η Ελένη.
Το απόγευμα, η οικογένεια ετοίμασε εκδρομή.
Το αυτοκίνητο γέμισε χαρά, καλάθια με φαγητό και το πιο μεγάλο χαμόγελο, αυτό της Σούγκαρ.
«Εμπρός για τη λίμνη!» είπε ο μπαμπάς.
Μόλις έφτασαν, η Σούγκαρ δεν περίμενε δευτερόλεπτο.
Έτρεξε, πήδηξε στο νερό και άρχισε να κολυμπάει σαν ψαράκι.
Τα παιδιά τον φώναζαν: «Έλα, Σούγκαρ, έλα κοντά!»
Κι εκείνη έκανε κύκλους γύρω τους, σαν να τους αγκάλιαζε με κύματα.
Η μέρα πέρασε γεμάτη παιχνίδι, φαγητό και γέλια.
Ο ήλιος έδυε πίσω από τα βουνά και ο ουρανός γινόταν ροζ.
Η Σούγκαρ κουλουριάστηκε στα πόδια των παιδιών.
«Τι όμορφη μέρα...» σκέφτηκε.
«Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Ούτε μπάλα, ούτε κόκαλο... μόνο την αγάπη τους.»
Κι εκεί, καθώς το φως του φεγγαριού άγγιζε τη μουσούδα του, η Σούγκαρ αποκοιμήθηκε γλυκά.
Τα παιδιά τον σκέπασαν με μια κουβέρτα και ψιθύρισαν:
«Καληνύχτα, φίλη μας... το πιο καλό Λαμπραντόρ του κόσμου.»
