Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό, κι η Μπουμπού, το μικρό καφέ poodle, ξύπνησε χαρούμενη.
Σήμερα ήταν η μέρα του μεγάλου μπάνιου! Η Μπουμπού λάτρευε το αφρόλουτρό της, ειδικά εκείνο το ροζ σαπούνι που μύριζε φράουλα και έφτιαχνε τις πιο γυαλιστερές φούσκες του κόσμου.
Η κυρία Κούκου, η ιδιοκτήτριά της, γέμισε τη μπανιέρα με νερό και έριξε μέσα λίγο σαπούνι.
Μόνο που η Μπουμπού… αποφάσισε να προσθέσει λίγο ακόμα!
«Όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα!» σκέφτηκε και σπλατ, άδειασε όλο το μπουκάλι.
Στην αρχή όλα έμοιαζαν υπέροχα.
Οι φούσκες γέμιζαν τον αέρα, ανέβαιναν μέχρι το ταβάνι και η Μπουμπού γελούσε τόσο δυνατά που το μπάνιο έμοιαζε με πάρτι αφρού!
Μόνο που ξαφνικά, οι φούσκες άρχισαν να πληθαίνουν… και να πληθαίνουν…
και να ξεφεύγουν από το παράθυρο!
Μια τεράστια, λαμπερή σφαίρα από φούσκες σηκώθηκε στον ουρανό, παρασύροντας σαπουνάκια και αρώματα.
Η Μπουμπού πετάχτηκε έξω από τη μπανιέρα.
«Ωχ! Οι φούσκες μου φεύγουν!» φώναξε και άρχισε να τρέχει πίσω τους.
Οι φούσκες πέρασαν πάνω από τον κήπο, πάνω από τα σπίτια, πάνω από το Πάρκο των Σκύλων, όπου τα κουτάβια κοιτούσαν με ορθάνοιχτα μάτια.
- «Κοίτα, ουρανέ από φούσκες!» φώναξε ένα μωρό σκυλάκι.
- «Μμμ, μυρίζει φράουλα!» γέλασε ένα άλλο.
Η Μπουμπού έτρεχε και φυσούσε για να τις φτάσει, μα τίποτα.
Μέχρι που μια μεγάλη φούσκα στάθηκε πάνω από το άγαλμα του Δημάρχου… και έσκασε με ένα ΠΑΦ!, γεμίζοντας όλη την πλατεία με αφρό.
Η κυρία Κούκου έφτασε λαχανιασμένη.
- «Μπουμπού! Τι έκανες πάλι;»
Η Μπουμπού χαμήλωσε τα αυτιά της.
- «Ήθελα μόνο λίγη παραπάνω διασκέδαση…» ψιθύρισε.
Η κυρία Κούκου χαμογέλασε και πήρε μια πετσέτα.
- «Μερικές φορές, μικρή μου, όταν το παρακάνουμε με κάτι που αγαπάμε, τα πράγματα ξεφεύγουν λίγο. Το σημαντικό είναι να μάθουμε πότε να σταματάμε.»
Η Μπουμπού αναστέναξε, και μετά γέλασε.
- «Οπότε… την επόμενη φορά, μόνο δυο σταγόνες σαπούνι;»
- «Ακριβώς!» είπε η κυρία Κούκου, και οι δυο ξέσπασαν σε γέλια.
Το απόγευμα, όλη η γειτονιά μύριζε φράουλα και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι καθαρά πατουσάκια.
