Ο Έκτορας, ο μεγάλος γκρίζος ελέφαντας, ήταν ο πιο δυνατός της ζούγκλας. Με την προβοσκίδα του μπορούσε να ξεριζώσει δέντρα, με τα αυτιά του έδιωχνε τα ενοχλητικά κουνούπια από δεκάδες μέτρα μακριά. Όλα τα ζώα τον σέβονταν.
Αλλά υπήρχε κάτι που δεν ήξερε κανείς… Ο Έκτορας φοβόταν τα ποντίκια! Μόλις έβλεπε ένα μικρό γκρίζο ποντικάκι να τρέχει ανάμεσα στα χόρτα, έκανε πίσω, κουνούσε τα αυτιά του τρομαγμένος και προσπαθούσε να σκαρφαλώσει σε κορμούς.
Μια μέρα, μετά από μια καταιγίδα, ένας δυνατός άνεμος έριξε κάτω μια φωλιά από σπουργίτια. Τα μικρά πουλάκια τιτίβιζαν απελπισμένα, γιατί δεν μπορούσαν να πετάξουν πίσω στο δέντρο. Ο Έκτορας τα άκουσε και έτρεξε να βοηθήσει.
Μα δίπλα στη φωλιά στεκόταν ένα μικρό ποντικάκι που έτρωγε σπόρους. Ο ελέφαντας σταμάτησε. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Έπρεπε να αποφασίσει: θα έμενε πίσω ή θα ξεπερνούσε τον φόβο του;
Πήρε μια βαθιά ανάσα, πλησίασε και είπε:
- «Μικρέ μου φίλε… μπορείς να κάνεις λίγο στην άκρη; Θέλω να βοηθήσω τα πουλάκια.»
Το ποντικάκι σήκωσε το κεφάλι του και γέλασε.
- «Τρομάζεις από μένα; Μα εγώ είμαι πιο μικρός κι από το ρουθούνι σου!»
Ο Έκτορας κοίταξε ξανά. Πραγματικά, το ποντίκι ήταν τόσο μικρό που έμοιαζε με σκιά. Χαμογέλασε και, με προσοχή, σήκωσε τη φωλιά με την προβοσκίδα του, τοποθετώντας την ξανά στο δέντρο. Τα σπουργίτια κελαηδούσαν χαρούμενα.
Από εκείνη τη στιγμή, ο Έκτορας έκανε ένα καινούριο φίλο και κατάλαβε πως οι φόβοι μας είναι συχνά πολύ μικρότεροι απ’ όσο νομίζουμε.
