Μέσα στη ζούγκλα, κάτω από τον καυτό ήλιο, ζούσε ένα μικρό λιονταράκι, ο Λέων. Το χρυσαφί τρίχωμά του έλαμπε στο φως του ήλιου, αλλά η χαίτη του ήταν ακόμα μικρή και φουντωτή. Ήθελε να μάθει να βρυχάται δυνατά όπως ο πατέρας του, που η φωνή του έκανε τα δέντρα να τρέμουν.
Ο Λέων όμως ντρεπόταν. Όποτε προσπαθούσε, αντί για δυνατό βρυχηθμό, ακουγόταν ένα «νιαρρρ» τόσο αδύναμο που ακόμα και τα πουλάκια ξεσπούσαν σε γέλια. Το μικρό λιονταράκι κρυβόταν πίσω από τους θάμνους ντροπιασμένο.
Μια μέρα, καθώς όλα τα ζώα δροσίζονταν στον μεγάλο ποταμό, ακούστηκε ένα βουητό τρομακτικό. Από τα βουνά κατέβαινε ξαφνικά ορμητικό νερό, μια πλημμύρα που απειλούσε να παρασύρει όλους! Τα πουλιά πετούσαν πανικόβλητα, οι μαϊμούδες φώναζαν, και κανείς δεν ήξερε πώς να προειδοποιήσει τα υπόλοιπα ζώα που βρίσκονταν μακριά.
Ο Λέων κοίταξε γύρω του. Ένιωσε την καρδιά του να χτυπά δυνατά. «Ίσως… τώρα…» σκέφτηκε. Πήρε μια τεράστια ανάσα, έσφιξε τα δόντια του και βρυχήθηκε όσο πιο δυνατά μπορούσε.
«ΡΡΡΡΡΑΑΑΑΑΟΥΟΥΟΥ!»
Ο ήχος αντήχησε μέσα στη ζούγκλα. Τα δέντρα σείστηκαν, τα πουλιά σταμάτησαν να πετούν και τα ζώα σήκωσαν το κεφάλι τους. Όλοι άκουσαν και έτρεξαν μακριά από τον ποταμό.
Η πλημμύρα πέρασε, αλλά κανείς δεν χτύπησε. Όταν όλα ηρέμησαν, τα ζώα κοίταξαν τον μικρό Λέοντα με θαυμασμό.
Από εκείνη τη μέρα, δεν ντράπηκε ποτέ ξανά. Ο Λέων έμαθε πως η φωνή του δεν ήταν μικρή, ούτε αδύναμη — ήταν φτιαγμένη να σώζει, όταν έβγαινε με θάρρος από την καρδιά του.
