Στην καρδιά της μεγάλης, πράσινης ζούγκλας, εκεί που τα δέντρα αγγίζουν τα σύννεφα και τα πουλιά τραγουδούν σαν μικρές τρομπέτες, ζούσε ο Τέρυ ο Κροκόδειλος.
Ήταν πράσινος, γλυκούλης και είχε το πιο μεγάλο χαμόγελο απ’ όλους. Όμως… είχε ένα μυστικό. Ένα πολύ παράξενο μυστικό.
Ο Τέρυ φοβόταν το νερό!
Ναι, ναι! Ένας κροκόδειλος που φοβάται το νερό!
Κάθε φορά που πλησίαζε το ποτάμι, τα ποδαράκια του έτρεμαν σαν ζελέ, και η ουρά του έκανε “φλουπ-φλουπ” πάνω κάτω από τον φόβο.
«Έλα, Τέρυ! Μπες μέσα!» του φώναζε ο φίλος του, ο βάτραχος Μπινγκ.
«Το νερό είναι δροσερό και γαργαλητό!»
«Ε… εγώ… προτιμώ τη στεριά!» απαντούσε ο Τέρυ, προσπαθώντας να φανεί γενναίος.
Μα μέσα του, κάτι τον έσφιγγε. Από τότε που ήταν μικρός, είχε δει έναν μεγάλο παφλασμό στο ποτάμι και είχε τρομάξει τόσο, που δεν ήθελε ούτε να το πλησιάσει.
Ένα πρωινό, η ζούγκλα ξύπνησε γεμάτη φωνές.
Η μικρή χελώνα Τίτα είχε πέσει μέσα στο ποτάμι και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω!
Τα νερά κυλούσαν γρήγορα, και όλα τα ζώα είχαν μαζευτεί στην όχθη.
Ο Τέρυ είδε τη φίλη του να παλεύει με τα κύματα.
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Έκανε ένα βήμα μπροστά…
και μετά ένα πίσω.
«Δεν μπορώ…» ψιθύρισε.
«Φοβάμαι το νερό…»
Μα τότε ο μικρός βάτραχος Μπινγκ πήδηξε στον ώμο του και του είπε ήρεμα:
«Τέρυ, δεν χρειάζεται να μην φοβάσαι. Αρκεί να τολμήσεις παρ’ όλο που φοβάσαι.»
Τα μάτια του Τέρυ άνοιξαν διάπλατα.
Σήκωσε το κεφάλι ψηλά, πήρε μια βαθιά ανάσα, και με ένα τεράστιο “ΠΛΟΥΦ!” βούτηξε στο ποτάμι!
Το νερό ήταν κρύο, το ρεύμα δυνατό, αλλά ο Τέρυ κολυμπούσε με όλη του τη δύναμη.
Τα μεγάλα του πόδια έσπρωχναν το νερό, η ουρά του γλιστρούσε απαλά, και να, σε λίγο έφτασε κοντά στην Τίτα.
«Κρατήσου, μικρή μου!» φώναξε.
Η χελώνα άρπαξε το πόδι του, κι εκείνος με μια τελευταία ώθηση βγήκε ξανά στη στεριά.
Όλοι χειροκροτούσαν, τα πουλιά τιτίβιζαν χαρούμενα, και ο Μπινγκ έκανε τούμπες στον αέρα.
«Το έκανες, Τέρυ!» φώναξαν όλα τα ζώα.
«Νίκησες τον φόβο σου!»
Ο Τέρυ χαμογέλασε πλατιά.
«Όχι, φίλοι μου. Ο φόβος δεν έφυγε… αλλά εγώ έμαθα να κολυμπάω μαζί του!»
Από εκείνη τη μέρα, κάθε πρωί, ο Τέρυ ήταν ο πρώτος που έμπαινε στο ποτάμι.
Έκανε βουτιές, παιχνίδια με τα ψάρια και γέλια με τους φίλους του.
Και κάθε φορά που έβλεπε κάποιον να διστάζει, του έλεγε με σοβαρό ύφος και ένα κλείσιμο του ματιού:
«Μην αφήνεις τον φόβο να σε κρατά στην όχθη. Το πιο ωραίο ταξίδι ξεκινάει όταν κάνεις το πρώτο βήμα στο νερό.»
Κι έτσι, ο Τέρυ ο Κροκόδειλος έγινε ο πιο γενναίος και πιο χαρούμενος κολυμβητής της ζούγκλας! 🌿💦
