Στην καρδιά της ζούγκλας, ανάμεσα σε πυκνά δέντρα και κλαδιά που λικνίζονταν στον άνεμο, ζούσε η Σίλα η βραδύποδη. Η Σίλα συνήθιζε να κρέμεται ήρεμα από τα δέντρα, αλλά αυτή τη μέρα ένιωθε ότι κάτι διαφορετικό συνέβαινε.
Ένα δυνατό ρεύμα ανέμου φύσηξε απότομα και ένας μεγάλος κορμός δέντρου έπεσε στο ποτάμι, δημιουργώντας ένα μικρό ποταμάκι που πήγαινε πολύ γρήγορα. Ο μικρός φίλος της, ο Μάγκι ο μαϊμουδάκος, προσπαθούσε να περάσει το ρεύμα, αλλά τα νερά τον παρέσερναν!
Η Σίλα δεν δίστασε. Αργά αλλά σταθερά, κατέβηκε από το δέντρο και, με τα δυνατά της μπροστινά πόδια, έπιασε το Μάγκι και τον κράτησε σφιχτά. Το ρεύμα ήταν γρήγορο και τα νερά χτυπούσαν δυνατά, αλλά η Σίλα, με υπομονή και θάρρος, πέρασε με ασφάλεια τον φίλο της στην όχθη.
— «Σε έσωσα!» είπε η Σίλα χαμογελώντας, κι ο Μάγκι την αγκάλιασε γεμάτος ευγνωμοσύνη.
— «Δεν το πίστευα ότι θα μπορούσε κάποιος τόσο ήρεμος να είναι τόσο γενναίος!»
Από εκείνη την ημέρα, όλα τα ζώα της ζούγκλας έμαθαν ότι ακόμα κι αν κάποιος κινείται αργά, με καρδιά και θάρρος μπορεί να ζήσει μεγάλες περιπέτειες και να σώσει τους φίλους του. Κι η Σίλα, η ήρεμη βραδύποδη, έγινε ήρωας της ζούγκλας!
