Μέσα στη μεγάλη, πράσινη Ζούγκλα, εκεί όπου τα δέντρα ψιθυρίζουν ιστορίες και τα ποτάμια γελούν, ζούσε η Τίτα, μια μικρή χελώνα με γυαλιστερό καβούκι και μάτια γεμάτα περιέργεια.
Η Τίτα αγαπούσε τη ζούγκλα της. Κάθε μέρα περπατούσε αργά ανάμεσα στα λουλούδια, άκουγε τα πουλιά και χαιρετούσε τα μυρμήγκια.
Όμως… είχε ένα μικρό παράπονο.
Έβλεπε τους άλλους φίλους της να τρέχουν.
Ο Λέων περνούσε βροντώντας με ταχύτητα.
Η Μάγια η Μαϊμού πήδαγε από κλαδί σε κλαδί.
Κι ο Ζιγκί ο Ζέβρας έκανε κούρσες με το ποτάμι.
Η Τίτα τους κοιτούσε με μάτια γεμάτα θαυμασμό.
«Αχ… κι εγώ θέλω να τρέξω!» είπε μια μέρα.
«Θέλω να είμαι γρήγορη όπως όλοι!»
Η Μάγια γέλασε.
«Μα, Τίτα, εσύ είσαι χελώνα! Δεν χρειάζεται να τρέχεις!»
Αλλά η Τίτα αναστέναξε.
«Δεν είναι δίκαιο… πάντα φτάνω τελευταία.»
Κι έτσι, αποφάσισε να προσπαθήσει.
Το επόμενο πρωί, στάθηκε σε ένα μονοπάτι γεμάτο φως.
«Σήμερα θα τρέξω!» είπε αποφασισμένη.
Πήρε βαθιά ανάσα και… άρχισε να κουνάει τα πόδια της όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ένα… δύο… τρία βήματα, αλλά γρήγορα λαχάνιασε.
«Ουφ! Είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φαίνεται!» είπε και σταμάτησε να ξεκουραστεί κάτω από μια φτέρνα.
Καθώς ανάσαινε, άκουσε ένα μικρό κλάμα.
Κοίταξε γύρω και είδε ένα σκαθάρι που είχε μπλεχτεί σε ένα φύλλο.
«Ωχ, σε βοηθάω!» είπε η Τίτα, και με προσοχή το ξεκόλλησε.
Το σκαθάρι τίναξε τα φτερά του χαρούμενο.
«Ευχαριστώ, Τίτα! Αν ήσουν πολύ γρήγορη, δε θα με έβλεπες ποτέ!»
Η χελώνα χαμογέλασε.
«Ίσως έχεις δίκιο…»
Συνέχισε το δρόμο της αργά, όπως πάντα.
Και τότε είδε ένα μικρό λουλούδι που μόλις είχε ανθίσει.
Στάθηκε να το μυρίσει.
Μύριζε σαν ήλιος και πρωινή βροχή.
Πιο πέρα, ένα πουλάκι προσπαθούσε να μάθει να πετάει.
Η Τίτα στάθηκε να το ενθαρρύνει.
«Μπράβο, μικρούλι! Μπορείς να τα καταφέρεις!»
Κι έτσι, ώσπου να φτάσει στο τέλος του μονοπατιού, είχε βοηθήσει, μυρίσει, δει και χαιρετήσει τόσους φίλους, που ούτε κατάλαβε πόσο είχε περπατήσει!
Όταν έφτασε στο ξέφωτο, όλοι οι φίλοι της την περίμεναν.
«Μα, Τίτα!» φώναξε ο Ζιγκί. «Νόμιζα ότι έμεινες πίσω!»
Η χελώνα χαμογέλασε.
«Έμεινα λίγο πίσω, αλλά είδα πολλά που αν έτρεχα δεν θα τα έβλεπα.»
Η Μάγια κούνησε το κεφάλι της.
«Τελικά, το να πας αργά δεν είναι και τόσο κακό!»
Η Τίτα χαμογέλασε πλατιά.
«Όχι, γιατί όταν πας αργά, βλέπεις τη μαγεία που οι γρήγοροι προσπερνούν.»
Και από τότε, δεν προσπάθησε ξανά να τρέξει πιο γρήγορα.
Γιατί κατάλαβε ότι ο καθένας έχει τον δικό του ρυθμό, και ο δικός της ήταν γεμάτος θαύματα.
