Η Νίνα ήταν μια νεαρή καμηλοπάρδαλη με μεγάλα, γλυκά μάτια και έναν λαιμό τόσο μακρύ, που πολλές φορές ένιωθε πως όλοι τη κοιτούσαν διαφορετικά. Όπου κι αν πήγαινε, τα άλλα ζώα της ζούγκλας τη σχολίαζαν:
- «Κοίτα πόσο ψηλή είναι!» έλεγε ο μικρός πίθηκος.
- «Σίγουρα βλέπει και τα σύννεφα από κοντά!» γελούσε το ζέβρακι.
- «Μα… δεν είναι περίεργο να είσαι τόσο ψηλή;» αναρωτιόταν ο παπαγάλος.
Η Νίνα κατέβαζε το κεφάλι και προσπαθούσε να φαίνεται… πιο κοντή. Μερικές φορές κρυβόταν πίσω από τα δέντρα, αλλά όσο κι αν έσκυβε, πάλι ξεχώριζε.
Ένα πρωινό, όλα τα ζώα χαίρονταν κάτω από τον ήλιο, παίζοντας στη ζούγκλα κοντά στο ποτάμι. Ξαφνικά, η Νίνα σταμάτησε. Τα αυτιά της τεντώθηκαν. Ο λαιμός της ανασηκώθηκε. Κοίταξε πολύ μακριά, πέρα από τα δέντρα…
Κάτι σκοτεινό φαινόταν στον ορίζοντα. Σαν μεγάλα γκρίζα σύννεφα, που κινούνταν γρήγορα.
Η καρδιά της χτύπησε πιο δυνατά.
- «Αυτό δεν είναι σκιά… Είναι καταιγίδα! Και έρχεται προς εδώ!»
Γύρισε και φώναξε:
- «Πρέπει να πάμε ψηλά, στο βράχο! Θα πλημμυρίσει το ποτάμι!»
Μερικά ζώα την κοίταξαν με απορία.
- «Μα πώς το ξέρεις; Εμείς δεν βλέπουμε τίποτα!» είπε ο μικρός πίθηκος.
- «Εγώ όμως βλέπω… από ψηλά», απάντησε η Νίνα.
Χωρίς να χάσει χρόνο, άρχισε να οδηγεί τα ζώα μέσα από τη ζούγκλα. Ο λαιμός της υψωνόταν σαν φάρος. Έβρισκε μονοπάτια ανάμεσα στα δέντρα και τα δείχνει στους φίλους της. Εκείνοι την ακολούθησαν. Μερικά μικρά ζώα κράτησαν την ουρά της για να νιώθουν ασφάλεια.
Λίγα λεπτά αφού έφτασαν στον βράχο, ο ουρανός σκοτείνιασε. Η βροχή άρχισε να πέφτει δυνατή και ο ποταμός φούσκωσε αμέσως.
Ο μικρός πίθηκος κοίταξε τη Νίνα με μεγάλα μάτια.
- «Μας έσωσες… γιατί ήσουν ψηλή.»
Η Νίνα ένιωσε την καρδιά της να φωτίζεται. Για πρώτη φορά, δεν ένιωθε άβολα που ήταν διαφορετική. Ένιωθε… περήφανη.
Τότε, ο παπαγάλος πέταξε πάνω από τον λαιμό της και είπε:
- «Ο καθένας μας έχει κάτι ξεχωριστό. Η Νίνα έχει ύψος… και όραμα!»
Από εκείνη την ημέρα, η Νίνα δεν προσπάθησε ποτέ ξανά να φαίνεται πιο κοντή. Αντίθετα, κρατούσε τον λαιμό της ψηλά - όχι για να ξεχωρίζει, αλλά για να προστατεύει, να βοηθά και… να ονειρεύεται πιο μακριά από όλους.
Γιατί τώρα ήξερε:
Όταν φτάνεις πιο ψηλά… μπορείς να δεις κάτι που οι άλλοι δεν έχουν ακόμη δει.
