Μια φωτεινή μέρα στη ζούγκλα, ο Ζίγκι, η πιο περίεργη ζέβρα απ’ όλες, περπατούσε σφυρίζοντας.
«Τι ωραία μέρα για ανακαλύψεις!» είπε με μάτια που γυάλιζαν από ενθουσιασμό.
Και τότε… κάτι είδε στη λάσπη!
Τεράστια, βαθιά πατημασιές.
«Χμμμ… μα τι είναι αυτό;» είπε σκύβοντας. «Δεν είναι δικές μου… ή μήπως είναι; Όχι, όχι, αποκλείεται!»
Ο Ζίγκι κούνησε την ουρά του, μύρισε τη λάσπη και αποφάσισε να το ψάξει.
«Ώρα για εξερεύνηση!»
Καθώς ακολουθούσε τα ίχνη, πέρασε δίπλα από τη Λίλι τη λεοπάρδαλη.
«Καλημέρα, Λίλι! Είδες ποιος άφησε αυτές τις πατημασιές;»
Η Λίλι γουργούρισε.
«Εγώ; Όχι, Ζίγκι! Εγώ αφήνω πιο… ντελικάτες πατημασιές! Μάλλον κάποιου τεράστιου ελέφαντα!»
«Ελέφαντα, ε;» είπε ο Ζίγκι, και συνέχισε να τρέχει ανάμεσα στα δέντρα, αφήνοντας πίσω του σκόνη και γέλια. Λίγο πιο κάτω, βρήκε τον Μπόμπο τον πίθηκο, που έτρωγε μπανάνες πάνω σ’ ένα δέντρο.
«Μπόμπο! Έχεις δει ποιος περπάτησε εδώ;»
Ο πίθηκος γέλασε τόσο πολύ που του έφυγε μια μπουκιά μπανάνα!
«Χεχε! Ίσως να ήταν το Τέρας της Λάσπης! Έρχεται τη νύχτα και κάνει βουτιές!»
«Το Τέρας της Λάσπης;!» τρόμαξε για λίγο ο Ζίγκι, αλλά μετά γέλασε.
«Ω, Μπόμπο, μάλλον τρως πάρα πολλές μπανάνες!»
Καθώς έψαχνε, οι πατημασιές τον οδήγησαν ως τη Λίμνη των ονείρων.
Έσκυψε να πιει λίγο νερό και τότε… τις είδε ξανά!
Μόνο που αυτή τη φορά, οι πατημασιές φαινόταν να κινούνται μαζί του!
Έκανε ένα βήμα πίσω, κι αυτές ένα βήμα πίσω.
Ένα βήμα μπροστά, κι αυτές μπροστά!
«Μα τι στο καλό; Με ακολουθεί κάποιος;»
Κοίταξε κάτω και…
...οι πατημασιές ήταν δικές του!
«Χαχαχα! Ήταν τα δικά μου πόδια όλη την ώρα!» είπε και κυλίστηκε στη λάσπη από τα γέλια.
«Έψαχνα να βρω ποιος περπατάει πίσω μου, κι ήμουν εγώ! Ζίγκι, ο ντετέκτιβ της ζούγκλας!»
Τότε ήρθε ο Μπόμπο ο πίθηκος, κρατώντας άλλη μία μπανάνα.
«Σου το είπα, Ζίγκι! Το Τέρας της Λάσπης υπάρχει, και είσαι εσύ!»
Οι δυο τους ξέσπασαν στα γέλια, τόσο δυνατά που τα πουλιά άρχισαν να κελαηδούν πιο χαρούμενα και τα δέντρα να σείονται από τη χαρά.
Αργότερα, ο Ζίγκι στάθηκε στο ποτάμι και χαμογέλασε.
«Ξέρεις τι έμαθα σήμερα;» είπε κοιτώντας το είδωλό του στο νερό.
«Ότι μερικές φορές, οι πιο μεγάλες ανακαλύψεις… είναι για τον εαυτό μας!»
