Ο Άλεξ το Δελφίνι ήταν ο πιο γρήγορος κολυμβητής σε όλον τον μαγικό βυθό. Δεν ήταν μόνο αθλητής· ήταν και ναυαγοσώστης. Κάθε μέρα περιπολούσε στην ακτή και στα βαθιά νερά, έτοιμος να βοηθήσει όποιον χρειαζόταν.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό, η Μαρίνα η Χελώνα έπαιζε με τη σανίδα του σερφ της. Τα κύματα όμως ήταν πιο δυνατά από το συνηθισμένο. Ένα ξαφνικό ρεύμα την τράβηξε προς τα βαθιά.
– «Βοήθεια! Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω!» φώναξε η Μαρίνα.
Ο Άλεξ, που πάντα κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά, άκουσε τη φωνή της. Με μια αστραπιαία βουτιά έφτασε κοντά της.
– «Μη φοβάσαι, Μαρίνα! Μην παλεύεις με το ρεύμα. Κολύμπα παράλληλα με την ακτή!» της είπε με δυνατή αλλά γαλήνια φωνή.
Η Μαρίνα άκουσε. Σιγά-σιγά, αντί να παλεύει κόντρα στο νερό, ακολούθησε τον Άλεξ. Εκείνος με τα δυνατά του πτερύγια τη βοήθησε να βγει από το επικίνδυνο σημείο.
Όταν έφτασαν ξανά στην παραλία, η Μαρίνα τον αγκάλιασε συγκινημένη.
– «Σ’ ευχαριστώ, Άλεξ! Νόμιζα πως θα παρασυρόμουν για πάντα…»
– «Αυτό που έκανες, Μαρίνα, ήταν το σωστό. Θυμήσου: Ποτέ δεν παλεύουμε με το ρεύμα. Κολυμπάμε πλάγια ώσπου να βγούμε έξω από αυτό. Κι αν δεν μπορούμε… φωνάζουμε βοήθεια!»
Τα υπόλοιπα παιδιά που παρακολουθούσαν, έμαθαν κι αυτά το μυστικό. Ο Άλεξ χαμογέλασε.
– «Η θάλασσα είναι υπέροχη, αλλά χρειάζεται σεβασμό. Κι εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σας φυλάω.»
Από εκείνη τη μέρα, όποτε οι μικροί φίλοι έμπαιναν στο νερό, θυμούνταν τα λόγια του Άλεξ και ένιωθαν ασφαλείς.
