Στον απέραντο γαλάζιο ωκεανό, εκεί όπου οι ακτίνες του ήλιου χορεύουν μέσα στο νερό, ζούσε ένας μικρός καρχαρίας που τον έλεγαν Μπέμπη Shark. Ο Μπέμπης ήταν γλυκός, ντροπαλός και είχε μια καρδιά τόσο καλή, που έλαμπε σαν μαργαριτάρι.
Ήρθε όμως η μεγάλη στιγμή:
η πρώτη μέρα στο σχολείο του βυθού!
Ο Μπέμπης άρχισε να ανησυχεί.
- «Κι αν δεν με θέλουν για φίλο;»
- «Κι αν κολυμπώ λίγο πιο αργά;»
- «Κι αν κάνω λάθος;»
Η μαμά καρχαρίνα τον αγκάλιασε με το μεγάλο ζεστό πτερύγιό της.
- «Μπέμπη μου, έχεις μια φωτεινή καρδιά. Να είσαι ο εαυτός σου και όλα θα πάνε τέλεια.»
Με ένα μικρό «γλουπ!» από άγχος και ένα μεγάλο χαμόγελο, ο Μπέμπης ξεκίνησε.
Το σχολείο ήταν δίπλα σε έναν κοραλλιογενή βράχο γεμάτο χρώματα μπλε, πράσινα, ροζ και χρυσαφένια. Τα ψαράκια έμπαιναν γελώντας, τα χταποδάκια χαιρετούσαν με τα πλοκάμια τους, και ο δάσκαλος, ένας σοφός πελεκάνος, καλωσόριζε όλους τους μαθητές χαμογελώντας.
Ο Μπέμπης μπήκε δειλά.
Όλα τα μάτια γύρισαν πάνω του.
Πρώτη φορά έβλεπαν έναν μικρό καρχαρία για συμμαθητή!
- «Γεια… είμαι ο Μπέμπης…» είπε απαλά.
Ένα μικρό ψαράκι με μεγάλα μάτια φώναξε:
- «Μπέμπη Shark; Τέλειο όνομα!»
Ένα χελωνάκι κολύμπησε αμέσως κοντά του:
- «Έλα να κάτσουμε μαζί! Έχω δύο κοχύλια μολύβια!»
Ο Μπέμπης ένιωσε την καρδιά του να ζεσταίνεται.
Ίσως τελικά… να μην ήταν τόσο τρομερή η πρώτη μέρα!
Στο πρώτο μάθημα, ο δάσκαλος ζήτησε από τα παιδιά να πουν τι αγαπούν.
Το ένα ψαράκι είπε ότι λατρεύει να ζωγραφίζει φυσαλίδες.
Το χελωνάκι είπε ότι συλλέγει πετραδάκια.
Ο Μπέμπης είπε διστακτικά:
- «Μου αρέσει να βοηθάω… όποιον χρειάζεται»
Τότε ένα μικρό χταποδάκι μπλέχτηκε στα πλοκάμια του και άρχισε να πανικοβάλλεται.
- «Βοήθεια! Βοήθεια!»
Όλοι ταράχτηκαν εκτός από τον Μπέμπη.
Με ήρεμες κινήσεις κολύμπησε κοντά του.
- «Μην ανησυχείς… πάρε μια ανάσα. Θα σε βοηθήσω.»
Με τρεις γλυκές κινήσεις, το ξεμπέρδεψε.
Το χταποδάκι τον αγκάλιασε γεμάτο χαρά.
- «Ευχαριστώ, Μπέμπη! Είσαι ο καλύτερος!»
Από εκείνη τη στιγμή, ο Μπέμπης ένιωσε κάτι όμορφο μέσα του:
ήταν μέλος της τάξης, είχε φίλους και η πρώτη μέρα έγινε… υπέροχη!
Στο διάλειμμα, έπαιξαν κρυφτό πίσω από τα κοράλλια.
Στην ώρα της μουσικής, ο Μπέμπης τραγούδησε πιο δυνατά απ’ όλους.
Και στο τέλος της ημέρας, γύρισε σπίτι με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Η μαμά τον ρώτησε:
- «Πώς ήταν;»
Κι εκείνος απάντησε:
- «Ήταν η πιο ωραία μέρα! Και αύριο θέλω να πάω πάλι!»
Κι έτσι, ο Μπέμπης Shark έμαθε πως η πρώτη μέρα στο σχολείο μπορεί να είναι γεμάτη χρώματα, φίλους, παιχνίδι και πολλή πολλή… καλοσύνη.
