Κάτω από τα γαλάζια νερά του Μαγικού Βυθού, σε ένα σχολείο φτιαγμένο από κοχύλια και χρωματιστά φύκια, πήγαινε η πιο γλυκιά μικρή φώκια:
η Φωφώ!
Η Φωφώ φορούσε πάντα τα φρεσκοπλυμένα καθαρά της ρούχα, κράταγε την τσάντα της με περηφάνια και είχε το πιο ζεστό χαμόγελο. Κάθε πρωί κολυμπούσε στο διάδρομο του σχολείου και χαιρετούσε γεμάτη χαρά:
«Καλημέρα σε όλους!»
Αλλά εκείνη τη μέρα…
κάτι την ανησυχούσε.
Στο πρόγραμμα υπήρχε το μάθημα που δεν της άρεσε καθόλου:
Ο Θαλασσο μαθηματικά.
Ένα μάθημα που είχε αριθμούς, κοχυλοπράξεις και προβλήματα με φύκια που μπλέκονταν μεταξύ τους.
Η Φωφώ κάθισε στο θρανίο της δίπλα στη φίλη της, τη Ρίρη τη μικρή ιππόκαμπο, και άνοιξε το βιβλίο της. Οι σελίδες ήταν γεμάτες αριθμούς που χόρευαν μπροστά στα μάτια της.
Η κυρία Δάφνη, η χταποδίνα δασκάλα, πλησίασε απαλά.
«Παιδιά, σήμερα θα λύσουμε ένα πρόβλημα με πέντε κοχύλια και δύο αστερίες!»
Η Ρίρη ενθουσιάστηκε.
Η Φωφώ όμως… κατάπιε νερό από την αγωνία της.
Προσπάθησε να γράψει.
Προσπάθησε να μετρήσει.
Προσπάθησε να μην πανικοβληθεί.
Αλλά τα νούμερα έμοιαζαν να έχουν δική τους ζωή:
Το 5 πήδηξε από τη σελίδα.
Το 2 έκανε βουτιές.
Το + έμοιαζε με αστερία που κουνιόταν στο ρεύμα.
Η Φωφώ χαμήλωσε το κεφάλι.
«Δεν μπορώ… είναι πολύ δύσκολο.»
Η κυρία Δάφνη είδε το μουτράκι της και αμέσως βγήκε ένα από τα οκτώ χεράκια της και την αγκάλιασε απαλά.
«Φωφώ μου, όλα τα δύσκολα μαθήματα μπορούν να γίνουν εύκολα… όταν δεν τα κάνεις μόνη σου.»
Η Ρίρη έγνεψε.
«Θέλεις να τα κάνουμε μαζί;»
Η Φωφώ πήρε βαθιά ανάσα.
«Να… ναι!»
Και τότε έγινε κάτι μαγικό.
Η Ρίρη άρχισε να μετράει τα κοχύλια αργά αργά.
Η Φωφώ τα ζωγράφιζε στο τετράδιό της.
Η κυρία Δάφνη έδειχνε πώς μπαίνουν στη σειρά.
Και ξαφνικά…
το δύσκολο πρόβλημα άρχισε να γίνεται παιχνίδι.
Τα νούμερα σταμάτησαν να χοροπηδούν.
Τα σύμβολα έγιναν φίλοι.
Και η Φωφώ ένιωσε την καρδιά της να ζεσταίνεται.
«Το κατάφερα!» φώναξε γεμάτη χαρά.
«Το κατάφερα πραγματικά!»
Η Ρίρη την αγκάλιασε.
Η τάξη χειροκρότησε.
Και η κυρία Δάφνη είπε χαμογελαστά:
«Να θυμάσαι, Φωφώ…
κανένα μάθημα δεν είναι δύσκολο, όταν έχεις φίλους που σε αγαπούν.»
Η Φωφώ έβαλε το τετράδιο στην τσάντα της και βγήκε από το σχολείο κολυμπώντας με σβούρες και φούσκες.
Από εκείνη τη μέρα, κάθε φορά που έβλεπε πολλούς αριθμούς…
δεν τους φοβόταν.
Τους χαιρετούσε!
Γιατί ήξερε από μέσα της ότι…
η προσπάθεια και η παρέα κάνουν τα δύσκολα, εύκολα.
