Μια μέρα, ο Τζακ και η Τζίνι ταξίδεψαν στο Λονδίνο.
Ο ουρανός ήταν γκρι, και οι στάλες της βροχής έκαναν μουσική πάνω στις ομπρέλες.
Ο Τζακ σήκωσε το βλέμμα του και είδε κάτι πολύ, πολύ ψηλό.
Ήταν ένας πύργος με ρολόι!
Τόσο μεγάλο, που άγγιζε σχεδόν τα σύννεφα.
«Τζίνι!» φώναξε. «Αυτός είναι ο Μπιγκ Μπεν!»
Η Τζίνι πέταξε ψηλά με τα λαμπερά της φτερά.
«Ακούς;» είπε γελώντας.
Μπουνγκ... Μπουνγκ... Μπουνγκ...
Το μεγάλο ρολόι χτυπούσε την ώρα.
Όμως κάτι παράξενο συνέβαινε...
Το ρολόι είχε σταματήσει!
Οι δείκτες του δεν κινούνταν πια.
Και ο ήχος του είχε γίνει σιγανός, σαν να ψιθύριζε:
«Βοήθεια...»
Ο Τζακ έσκυψε το κεφάλι του στο πλάι.
«Άκουσες, Τζίνι; Νομίζω... το ρολόι μιλάει!»
Η Τζίνι χαμογέλασε.
«Τότε πάμε να δούμε τι χρειάζεται!»
Με ένα φουουου! από μαγική σκόνη, πέταξαν ψηλά,
πέρα από τα περιστέρια και τις ομίχλες,
μέχρι που έφτασαν μέσα στον πύργο.
Εκεί, ανάμεσα στα γρανάζια,
κάτι μικρό έτρεμε, ένα παιχνιδιάρικο ποντικάκι!
Είχε μπλεχτεί ανάμεσα στα δοντάκια του ρολογιού.
«Ωχ, καλέ μου!» είπε ο Τζακ. «Γι’ αυτό σταμάτησε το ρολόι!»
Το ποντικάκι ψιθύρισε:
«Δεν ήθελα... μόνο ήθελα να ζεσταθώ λίγο...»
Η Τζίνι άπλωσε τα φτερά της και φύσηξε απαλά.
Μια μικρή λάμψη φώτισε τα γρανάζια,
κι ο Τζακ ξεμπέρδεψε προσεκτικά το ποντικάκι.
Κλικ!
Ξαφνικά, τα γρανάζια γύρισαν ξανά!
Το ρολόι ξύπνησε και άρχισε να χτυπά χαρούμενα:
Μπουνγκ! Μπουνγκ! Μπουνγκ!
Το ποντικάκι κουλουριάστηκε ευτυχισμένο πάνω σε μια μικρή ρόδα.
Ο Τζακ και η Τζίνι γέλασαν.
«Ξέρεις τι μου θυμίζει, Τζίνι;» είπε ο Τζακ.
«Τι;»
«Ότι ακόμα και τα μεγάλα πράγματα χρειάζονται λίγη φροντίδα για να λειτουργήσουν.»
Η Τζίνι χαμογέλασε και έριξε λίγη μαγική σκόνη στον αέρα.
Τώρα, κάθε φορά που ο Μπιγκ Μπεν χτυπούσε,
οι άνθρωποι κάτω άκουγαν ένα μικρό γέλιο να τον συνοδεύει.
Ήταν το γέλιο του Τζακ και της Τζίνι,
που είχαν δώσει πίσω στο ρολόι τη φωνή του.
