Ήταν ένα φωτεινό πρωινό, όταν ο Τζακ κι η Τζίνι ξεφύλλιζαν τον παλιό παγκόσμιο χάρτη που είχαν κρεμασμένο στον τοίχο.
Είχαν κολλήσει πάνω του πολύχρωμα αυτοκόλλητα από όλα τα μέρη που είχαν ταξιδέψει: την Αφρική με τα λιοντάρια, τη Νορβηγία με τα φιορδ, τη Βραζιλία με τα τύμπανα του καρναβαλιού.
«Πού πάμε τώρα, Τζίνι;» ρώτησε ο Τζακ, γυρίζοντας το μικρό του ντραμ στα δάχτυλα.
Η Τζίνι έκλεισε τα μάτια και άνοιξε το Μαγικό Ημερολόγιο των Ταξιδιών.
Ένα χρυσό φως απλώθηκε γύρω τους, κι από τις σελίδες ακούστηκε μια φωνούλα:
«Στην Κίνα! Εκεί που το Τείχος συναντά τα σύννεφα!»
Σε μια στιγμή, ο άνεμος φύσηξε δυνατά, και τα παιδιά ένιωσαν σαν να τα τύλιξε μετάξι.
Όταν άνοιξαν τα μάτια τους, βρέθηκαν μπροστά σε μια απέραντη γραμμή πέτρας που κυλούσε πάνω στα βουνά και χανόταν μακριά στον ορίζοντα.
Ήταν το Σινικό Τείχος!
Ο ουρανός ήταν καθαρός και γεμάτος φως, και ένα αεράκι σήκωνε τη σκόνη της ιστορίας.
Παντού γύρω τους ακουγόταν το τρίξιμο των φύλλων και το τραγούδι του ανέμου.
«Κοίτα, Τζίνι!» είπε ο Τζακ με μάτια γεμάτα θαυμασμό.
«Μοιάζει με φίδι από πέτρα που φυλάει τη γη!»
Η Τζίνι χαμογέλασε και άνοιξε το ημερολόγιο.
«Γράφει πως το έχτισαν χιλιάδες εργάτες, πριν από εκατοντάδες χρόνια, για να προστατέψουν τη χώρα τους… Μα τώρα είναι σύμβολο ειρήνης!»
Ο Τζακ κάθισε πάνω σε μια πέτρα και άρχισε να χτυπά ρυθμικά το μικρό του ντραμ.
Ο ήχος ταξίδευε πάνω στα βουνά, έκανε τις πέτρες να δονούνται απαλά, σαν να απαντούσαν.
«Άκου, Τζίνι! Το Τείχος… παίζει μαζί μου!» είπε γελώντας.
Η Τζίνι σηκώθηκε και χόρεψε στον ρυθμό του ανέμου.
Ξαφνικά, ένας γέρος άντρας με κόκκινο μανδύα εμφανίστηκε πιο πέρα.
Το βλέμμα του ήταν γαλήνιο και βαθύ.
«Γεια σας, μικροί ταξιδιώτες,» είπε.
«Το Τείχος έχει ακούσει πολλούς ήχους, πολέμων, ανέμων, και σιωπής. Μα τον δικό σου ρυθμό, Τζακ, δεν τον είχε ξανακούσει. Είναι ρυθμός χαράς.»
Ο Τζακ χαμήλωσε λίγο το κεφάλι, νιώθοντας σεβασμό.
«Θέλω κάθε χτύπος μου να φέρνει χαμόγελα, όχι φόβο.»
Ο γέρος γέλασε απαλά.
«Τότε να θυμάσαι αυτό, παιδί μου:
Όπου υπάρχει ρυθμός, υπάρχει καρδιά.
Και όπου υπάρχει καρδιά, δεν χωρούν τείχη, μόνο γέφυρες.»
Η Τζίνι άνοιξε το ημερολόγιό της, κι εκείνη τη στιγμή οι λέξεις άρχισαν να γράφονται μόνες τους με χρυσό φως:
“Μάθημα από το Σινικό Τείχος:
Μπορεί να χτίστηκε για να χωρίζει,
Μα τώρα διδάσκει πώς να ενώνει.”
Ο ήλιος έδυε πίσω από τα βουνά, κι οι σκιές του Τείχους έμοιαζαν με χορευτές που υποκλίνονταν.
Ο Τζακ έπαιξε έναν τελευταίο ρυθμό, απαλά, παμ, παμ, παμ, σαν ευχαριστώ.
Με ένα φύσημα του ανέμου, το ημερολόγιο άνοιξε ξανά, και τα δύο παιδιά βρέθηκαν πίσω στο δωμάτιο τους.
Το φως του δειλινού έμπαινε από το παράθυρο, κι ένα μικρό κομμάτι πέτρας από το Σινικό Τείχος έλαμπε πάνω στο πάτωμα.
Η Τζίνι το σήκωσε και χαμογέλασε.
«Να μας θυμίζει πως κάθε ταξίδι είναι κι ένα βήμα πιο κοντά στον κόσμο, και στους ανθρώπους του.»
Ο Τζακ άγγιξε το ντραμ του και είπε ήρεμα:
«Και πως κάθε χτύπος, είναι ένα “γεια” σε όλους όσους συναντάμε.»
✨
