Στο πιο χαρούμενο νηπιαγωγείο της πόλης πήγαινε ένα μωρό… λίγο διαφορετικό από τα άλλα. Τον έλεγαν Φώτη, αλλά όλοι τον φώναζαν Φώτη τον μικρό τράπερ, γιατί περπατούσε πάντα με ρυθμό, κουνώντας τα ποδαράκια του σαν να έδινε beat στον κόσμο.
Ο Φώτης είχε μια πολύ δυνατή φαντασία.
Τόσο δυνατή… που είχε στο μυαλό του έναν δικό του μικρό κόσμο γεμάτο χρυσά τάπερ, λαμπερά μπουκάλια και καροτσάκια που έμοιαζαν με αγωνιστικά αυτοκίνητα.
Κάθε πρωί, μόλις έμπαινε στην αυλή, κοιτούσε τις κούνιες και τις φανταζόταν σαν σκηνή συναυλίας.
Κουνιόταν πέρα δώθε και τραγουδούσε με μωρουδιακή φωνή:
«Θέλω μπιμπερό με αστέρια…
καρότσι σαν λαμποργκίνι…
και ρούχα που γυαλίζουν σαν τα φώτα στη σκηνή!»
Τα άλλα παιδιά γελούσαν γλυκά.
Ο Φώτης δεν ήταν κακομαθημένος· απλώς… έβλεπε τον κόσμο με μια έξτρα δόση λάμψης.
Μια μέρα, την ώρα του παιχνιδιού, ο Φώτης έδειξε ένα καρότσι στην αυλή και φώναξε:
- Θέλω αυτό! Να κάνει βρουμ βρουμ, να έχει λάμψη, να έχει αστέρια!
Η δασκάλα, η κυρία Νότα, γονάτισε δίπλα του και του χαμογέλασε.
- Φώτη μου, αυτό το καρότσι είναι απλό. Αλλά έχει κάτι πολύ πιο σημαντικό μέσα του.
Ο μικρός τράπερ σήκωσε το κεφαλάκι του απορημένος.
- Τι έχει;
- Έχει περιπέτειες. Έχει γέλιο. Έχει φίλους. Έχει εσένα, του είπε.
Ο Φώτης την κοίταξε.
Σκέφτηκε λίγο.
Μετά κοίταξε τους φίλους του που έτρεχαν γύρω από τις κούνιες και χοροπηδούσαν σαν μικρές μπαλίτσες.
- Δηλαδή… δεν χρειάζομαι λαμποργκίνι καρότσι για να είμαι χαρούμενος;
- Όχι, μικρέ μου, είπε η δασκάλα.
Αρκεί να έχεις φαντασία κι αυτό εσύ το έχεις περισσότερο από όλους!
Ο Φώτης χαμογέλασε.
Η χρυσή αλυσίδα της πιπίλας του κουδούνισε λίγο καθώς κουνήθηκε.
Τότε ανέβηκε στην κούνια και άρχισε να κουνιέται ψηλά, όσο μπορούσε.
Και όσο ανέβαινε, φανταζόταν πως η κούνια του μετατρέπεται σε ένα τεράστιο, φανταστικό καρότσι που γυάλιζε… αλλά τώρα, όχι επειδή ήταν ακριβό
αλλά επειδή έλαμπε από την χαρά του ίδιο.
Ο μικρός τράπερ Φώτης ξέσπασε σε γέλια.
Τα άλλα παιδιά τον πλησίασαν και άρχισαν να κουνιούνται κι εκείνα μαζί του.
Και τότε ο Φώτης φώναξε:
- Δεν χρειάζομαι ακριβά πράγματα! Έχω εσάς! Έχω τη φαντασία μου! Έχω τον ρυθμό μου!
Η αυλή γέμισε με παιδικά γέλια, παλαμάκια και ρυθμούς «τραπ» που έκαναν τα ποδαράκια πάνω στο χώμα.
Από εκείνη τη μέρα, ο Φώτης συνέχισε να φαντάζεται καροτσάκια, ρούχα και μπιμπερό με λάμψεις…
αλλά τώρα τα φανταζόταν μαζί με τους φίλους του.
Και στο νηπιαγωγείο τον φώναζαν πια:
«Φώτης τράπερ ο μικρός αρχηγός της φαντασίας!»
