Στην άκρη της πολύχρωμης παιδικής χαράς, εκεί όπου οι κούνιες τρίζουν χαρούμενα και η τσουλήθρα λαμπυρίζει στον ήλιο, μαζεύτηκαν ένα απόγευμα όλα τα παιδιά της γειτονιάς.
Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα:
ο αγώνας ποδοσφαίρου της γειτονιάς!
Από τη μια πλευρά ήταν η ομάδα Κεραυνοί, με κόκκινες μπλούζες και χαμόγελα μέχρι τ’ αυτιά.
Από την άλλη, η ομάδα Αστεράκια, με μπλε μπλουζάκια και φιλικό βλέμμα σαν να ήθελαν να αγκαλιάσουν όλη την παιδική χαρά.
Το γήπεδό τους;
Ένα μεγάλο κομμάτι γρασίδι ανάμεσα στην κούνια και το παγκάκι της γιαγιάς Ελένης.
Τα τέρματα;
Δύο πέτρες! Μία δεξιά και μία αριστερά.
Και η μπάλα;
Αυτή η παλιά, λίγο ξεφούσκωτη μπάλα που όλοι αγαπούσαν.
Ο Μάριος, ο μεγαλύτερος, πήρε θέση στη μέση και φώναξε:
- «Έτοιμοι; Τρία, δύο, ένα… ΠΑΜΕ!»
Η μπάλα κύλησε και τα παιδιά έτρεξαν γελώντας.
Οι Κεραυνοί έκαναν γρήγορες πάσες.
Τα Αστεράκια έκαναν χαρούμενες ντρίμπλες.
Στη γειτονιά δεν υπήρχαν φάουλ ούτε φωνές μόνο γέλια και «Μπράβο!» από παντού.
Η μικρή Άννα από τα Αστεράκια σταμάτησε για μια στιγμή, πήρε φόρα και έκανε μια δυνατή κλωτσιά.
Η μπάλα έφυγε ψηλά, πέρασε από το κεφάλι του Νίκου, έκανε μια τρελή καμπύλη και…
ΓΚΟΟΟΟΛ!
Όλα τα παιδιά χειροκρότησαν ακόμα κι εκείνα της άλλης ομάδας.
-«Τέλειο σουτ, Άννα!» φώναξαν οι Κεραυνοί.
Γιατί στη γειτονιά, το παιχνίδι τους ενώνει όλους.
Λίγο μετά, οι Κεραυνοί απάντησαν με δικό τους γκολ.
Ο αγώνας κράτησε μέχρι που ο ήλιος έβαψε τον ουρανό πορτοκαλί.
Όταν τελείωσε, τα παιδιά κάθισαν κάτω από το δέντρο και μοιράστηκαν νερό, χυμούς και μπισκότα όλοι μαζί, σαν μια μεγάλη παρέα.
Και όπως πάντα έλεγαν στο τέλος κάθε αγώνα:
«Σημασία δεν έχει ποιος κέρδισε…
αλλά ότι παίξαμε ΟΛΟΙ μαζί!»
Κι έτσι, το ποδόσφαιρο της γειτονιάς έγινε η πιο χαρούμενη συνήθεια της παιδικής χαράς.
