Στην Πίστα των Firewheels, ο ήλιος έλαμπε πάνω στα αυτοκίνητα που ετοιμάζονταν για τη μεγάλη μέρα.
Όλοι έκαναν τις τελευταίες προετοιμασίες, λάστιχα, βενζίνη, καθρέφτες, και φυσικά… ο Πιτ ο μηχανικός της πίστας, δούλευε ασταμάτητα.
Ο Πιτ ήταν ένα μικρό κίτρινο αγροτικό με μάτια φωτεινά σαν προβολείς.
Πάνω του είχε εργαλεία παντού, σφυριά, κατσαβίδια, και ένα κόκκινο κουτί γεμάτο βίδες, παξιμάδια και καλώδια.
Ήξερε κάθε ήχο, κάθε τριξίδι, κάθε κουμπάκι που χρειαζόταν ένα αυτοκίνητο για να δουλέψει σωστά.
«Χωρίς εμένα, δεν έχει αγώνα!» έλεγε γελώντας.
Εκείνο το πρωί, η Μίλα, η γρήγορη αγωνίστρια της πίστας, ήρθε βιαστικά.
«Πιτ! Το φτερό μου τρίζει! Μπορείς να το δεις;»
«Φυσικά!» απάντησε ο Πιτ, βγάζοντας τα κατσαβίδια του.
Όμως, μόλις άνοιξε το φτερό, μια μικρή βίδα κύλησε και έπεσε στο πάτωμα.
Κλινγκ!
«Ε, μικρή, μην πας μακριά!» είπε ο Πιτ γελώντας.
Αλλά η βίδα κύλησε κάτω από το συνεργείο και… εξαφανίστηκε.
«Μπα, δεν πειράζει» μουρμούρισε ο Πιτ. «Μία βίδα λιγότερη, δεν θα κάνει διαφορά.»
Έσφιξε τα υπόλοιπα, χαμογέλασε στη Μίλα και της είπε:
«Έτοιμη για τον αγώνα!»
Η Μίλα μπήκε στην πίστα, οι μηχανές βρυχήθηκαν και το φανάρι άναψε πράσινο!
Όμως, λίγο μετά την πρώτη στροφή… κρακ!
Το φτερό της Μίλα χαλάρωσε και άρχισε να τρεμοπαίζει!
«Ωχ όχι!» φώναξε εκείνη. «Κάτι δεν πάει καλά!»
Ο Πιτ πετάχτηκε από το συνεργείο.
«Σταμάτα, Μίλα! Σταμάτα!»
Όταν πλησίασε, είδε το φτερό να τρέμει και χαμογέλασε πικρά.
«Α, βλέπεις; Μια μικρή βίδα, και όλη η ισορροπία χάθηκε.»
Έσκυψε, έβαλε τη χαμένη βίδα ξανά στη θέση της και γύρισε απαλά το κατσαβίδι.
Η Μίλα τον κοίταξε με θαυμασμό.
«Μα… είναι τόσο μικρή! Πώς μπορεί να κάνει τόση διαφορά;»
Ο Πιτ σκούπισε τα χέρια του και είπε:
«Μερικές φορές, μικρή μου, δεν είναι το μέγεθος που μετράει. Είναι το ρόλο που έχεις.
Ακόμα και η πιο μικρή βίδα μπορεί να κρατάει ένα ολόκληρο αυτοκίνητο δυνατό.
Η κάθε λεπτομέρεια είναι σημαντική.»
Η Μίλα χαμογέλασε.
«Θα το θυμάμαι, Πιτ!» είπε, και ξαναμπήκε στη γραμμή εκκίνησης.
Όταν ξαναξεκίνησε ο αγώνας, έτρεξε πιο γρήγορα από ποτέ — κι αυτή τη φορά, τίποτα δεν την σταμάτησε.
Κι εκεί, στην άκρη της πίστας, ο Πιτ την παρακολουθούσε περήφανος.
«Έτσι μπράβο,» ψιθύρισε. «Όλα στη ζωή τρέχουν σωστά… όταν δεν ξεχνάς τη σημασία των μικρών πραγμάτων.»
Ο ήλιος έλαμψε, τα εργαλεία του Πιτ έλαμψαν κι εκείνος χαμογέλασε πλατιά.
Γιατί ήξερε πως, είτε ήταν μια μεγάλη μηχανή, είτε μια μικρή βίδα,
όλα έχουν τη θέση τους, κι όλες οι λεπτομέρειες μετράνε.
