Ήταν ένα ήσυχο βράδυ στο γκαράζ των Firewheels. Ο ουρανός είχε βαφτεί πορτοκαλί από το ηλιοβασίλεμα, κι όλα τα οχήματα είχαν μαζευτεί γύρω από τον Ρεξ. Ο τεράστιος μπλε νταλίκας καθόταν δίπλα στη μάνικα βενζίνης, τα φώτα του έλαμπαν ζεστά, κι η φωνή του αντηχούσε βαθειά και ήρεμη.
- «Ε, μικροί τροχοί… θέλετε να σας πω την ιστορία του πρώτου δρόμου;»
Τα μάτια του Βέλος άνοιξαν διάπλατα.
- «Του πρώτου δρόμου; Δηλαδή... κάποτε δεν υπήρχαν δρόμοι;»
Ο Ρεξ γέλασε με ένα βαθύ “μπρουμ” που ακούστηκε σαν παλιό μοτέρ.
- «Όχι, Βέλος. Κάποτε, ο κόσμος ήταν γεμάτος χώμα, πέτρες και λάσπη. Τα αυτοκίνητα τότε πάλευαν να κινηθούν. Κάθε μέρα, κάποιο κόλλαγαν, κάποιοι γύριζαν πίσω. Και τότε, ένα μικρό φορτηγό είπε:
‘Αν δεν υπάρχει δρόμος… θα τον φτιάξουμε εμείς!’»
Η Τίνκερ αναστέναξε με θαυμασμό.
- «Και πώς το έκαναν;»
Ο Ρεξ σήκωσε τα φουγάρα του και άφησε λίγο καπνό να σχηματίσει μια σπείρα στον αέρα, σαν να ζωγράφιζε τις μνήμες.
- «Έβαλαν πέτρες, μία-μία. Μετά άμμο, και μετά άσφαλτο. Όλα τα οχήματα δούλεψαν μαζί. Τα βαριά μηχανήματα έσπρωχναν, τα μικρά καθάριζαν, και όλοι τραγουδούσαν ρυθμικά:
‘Κάθε στροφή, κάθε γραμμή, φτιάχνει το δρόμο στη ζωή!’»
Τα μικρά Firewheels γέλασαν και άρχισαν να το επαναλαμβάνουν ρυθμικά.
- «Κάθε στροφή, κάθε γραμμή, φτιάχνει το δρόμο στη ζωή!»
Ο Ρεξ συνέχισε πιο μαλακά.
- «Έτσι γεννήθηκαν οι δρόμοι. Όχι από κάποιον μάγο ή εργοστάσιο, αλλά από φιλία και συνεργασία. Και κάθε φορά που κυλάτε πάνω στην άσφαλτο, να θυμάστε: ο δρόμος δεν είναι απλώς μια γραμμή. Είναι υπόσχεση ότι, όσα εμπόδια κι αν βρείτε, πάντα υπάρχει τρόπος να προχωρήσετε.»
Η Μάγια χαμογέλασε ήρεμα.
- «Όμορφα τα λες, Ρεξ. Εσύ έχεις δει πολλούς δρόμους στη ζωή σου.»
Ο Ρεξ γύρισε τα φώτα του προς τον ορίζοντα.
- «Κάθε δρόμος είναι διαφορετικός, Μάγια. Άλλος γεμάτος στροφές, άλλος γεμάτος ανηφόρες. Μα όλοι οδηγούν κάπου. Το μυστικό είναι να μη σταματάς — και να θυμάσαι ποιος ταξιδεύει δίπλα σου.»
Η νύχτα έπεσε σιγά σιγά. Τα φώτα του γκαράζ χαμήλωσαν.
Ο Ρεξ έκλεισε το ραδιόφωνο, το οποίο έπαιζε ένα παλιό country τραγούδι, και είπε χαμηλόφωνα:
- «Κι έτσι, μικροί μου φίλοι, κάθε φορά που θα νιώθετε χαμένοι, κοιτάξτε τον δρόμο μπροστά σας. Ίσως είστε εσείς αυτοί που θα ανοίξετε τον επόμενο…»
Ο Βέλος χασμουρήθηκε.
- «Ρεξ… εσύ δεν είσαι απλώς νταλίκας. Είσαι ο δρόμος ο ίδιος!»
Κι όλοι γέλασαν.
Και κάπως έτσι, κάτω από το φως της βραδινής λάμπας, τα Firewheels αποκοιμήθηκαν με τη ζεστή φωνή του Ρεξ να ψιθυρίζει στο φόντο:
- «Ο δρόμος φτιάχνεται, παιδί μου… με όνειρα και καρδιά.»
