Στην άκρη της Ατσάλινης Ερήμου, εκεί όπου ο άνεμος σφυρίζει ανάμεσα στις λαμαρίνες και η άμμος έχει το χρώμα του χαλκού, υπήρχε μια παράξενη αλλά θαυμαστή πόλη. Όλοι την έλεγαν Πόλη των Μετάλλων. Ήταν γεμάτη παλιά γρανάζια, ξεχασμένες βίδες και κομμάτια από μηχανές που είχαν πάψει να λειτουργούν πριν πολλά χρόνια.
Εκεί ζούσε ο Μπούλης, ένα μεγάλο, κουρασμένο στην όψη αλλά καλοσυνάτο καραβάν Firewheel. Είχε στρογγυλούς προβολείς σαν καλοσυνάτα μάτια, μια βαριά καρούτσα στο πίσω μέρος και μια καρδιά που χτυπούσε από καθαρή καλοσύνη. Αν και ανήκε στους Αντάρτες του Δρόμου, δεν αγαπούσε καθόλου τις κόντρες και τους καβγάδες.
Ο Μπούλης είχε άλλο σκοπό: να βοηθάει τα μικρά Firewheels που δεν είχαν πού να μείνουν.
Κάθε πρωί, με την ανατολή που έβαφε την έρημο πορτοκαλί, ο Μπούλης έκανε βόλτα στις παλιές αποθήκες της πόλης. Με το μεγάλο μαγνητικό του χέρι μάζευε ό,τι χρήσιμο έβρισκε πιασμένα έμβολα, σατινέ γρανάζια, μικρά καπάκια και ξεχασμένες εξατμίσεις. Για τον Μπούλη, τίποτα δεν ήταν άχρηστο.
«Όλα μπορούν να γίνουν κάτι όμορφο», έλεγε χαμογελώντας.
Μια μέρα, καθώς ταξίδευε προς τον λόφο των παλιών ανταλλακτικών, άκουσε μια μικρή φωνή να φωνάζει:
«Βοήθεια! Βοήθεια!».
Ο Μπούλης σταμάτησε και είδε δυο μικρά Firewheels ένα ασημένιο αυτοκινητάκι και μια κόκκινη μικρή μοτοσικλέτα να τρέμουν από φόβο στη σκιά μιας τεράστιας, σκουριασμένης μηχανής.
«Χαθήκαμε… και δεν έχουμε σπίτι», ψιθύρισαν.
Ο Μπούλης μαλάκωσε. Έσκυψε αργά, για να μην τα τρομάξει.
«Μη φοβάστε μικρούλια. Στην Πόλη των Μετάλλων, όλοι βρίσκουν ένα σπίτι. Ελάτε μαζί μου.»
Με προσοχή, τα ανέβασε στην καρότσα του και τα πήγε στην καρδιά της πόλης. Εκεί, ανάμεσα σε μεγάλα δοκάρια και πολύχρωμες πινακίδες, άρχισε να τους φτιάχνει ένα νέο σπίτι. Χρησιμοποίησε ένα καπάκι βενζίνης για πόρτα, ένα μεγάλο φίλτρο αέρα για σκεπή και δυο παλιά φανάρια για παράθυρα.
Τα μικρά Firewheels ενθουσιάστηκαν!
Το σπίτι έλαμπε σαν σπιτικό κάστρο από παλιά μηχανικά όνειρα.
Η φήμη του Μπούλη απλώθηκε γρήγορα σε όλη την περιοχή. Κάθε μέρα και περισσότερα μικρά Firewheels έφταναν στην πόλη ζητώντας του βοήθεια. Εκείνος ποτέ δεν έλεγε «όχι». Με σταθερούς τροχούς και καρδιά σαν ήλιο, δούλευε ώσπου έφτιαξε μια ολόκληρη γειτονιά
μια γειτονιά γεμάτη σπίτια φτιαγμένα από αναμνήσεις δρόμων και ανακυκλωμένα όνειρα.
Και τότε έγινε κάτι μαγικό.
Το βράδυ, καθώς ο ουρανός γέμιζε με αστέρια, όλα τα μικρά Firewheels άναψαν τα φώτα τους ταυτόχρονα.
Η Πόλη των Μετάλλων φωτίστηκε σαν ουρανοξύστης από μικρές, ζωντανές σπίθες.
Ο Μπούλης τους κοίταξε συγκινημένος.
«Να το θυμάστε πάντα: ακόμα κι ένα παλιό εξάρτημα μπορεί να γίνει κάτι όμορφο. Αρκεί να έχει αγάπη μέσα του.»
Και έτσι, η Πόλη των Μετάλλων έγινε το πιο φωτεινό σημείο σε όλο τον κόσμο των Firewheels.
Όχι γιατί είχε τα πιο λαμπερά μέταλλα…
αλλά γιατί είχε τα πιο ζεστά σπίτια.
