Στο πιο σκοτεινό και μεταλλικό κομμάτι της πόλης των Firewheels, εκεί όπου ο αέρας μύριζε λάδι και οι σκιές έπαιζαν στα τείχη, ζούσε ένας μοναχικός rat rod με μαύρα τζάμια και χρυσές, φωτεινές βίδες. Το όνομά του ήταν Τόρκ.
Το σώμα του ήταν γεμάτο γρανάζια και σωλήνες, και κάθε του κίνηση έκανε κλικ κλακ σαν ένα τεράστιο μηχανικό ρολόι. Κι όταν χαμογελούσε, ο κινούμενος προφυλακτήρας στόμα του πήδαγε πάνω κάτω σαν αληθινό πρόσωπο.
Ο Τόρκ είχε ένα πάθος: λάτρευε να φτιάχνει μηχανές! Κάθε νύχτα, στο παλιό του γκαράζ, πετούσαν σπίθες παντού. Εργαλεία πετούσαν στον αέρα, χτυπώντας το ένα το άλλο σαν χορευτές στη σκηνή. Ήταν σαν μικρή έκρηξη μαγείας από μέταλλο.
Αλλά… ο Τόρκ είχε κι ένα πρόβλημα. Πίστευε ότι δεν ταίριαζε με τους άλλους Firewheels. Ήταν πιο σκοτεινός, πιο περίεργος, πιο θορυβώδης. Έτσι, προτιμούσε να μένει μόνος.
Μια νύχτα, η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι. Όλες οι γεννήτριες σταμάτησαν, οι λάμπες έσβησαν, και οι δρόμοι έγιναν σιωπηλοί. Χωρίς ηλεκτρισμό, τίποτα δεν μπορούσε να κινηθεί.
Μόνο ένα φωτεινό χρυσό φιτίλι έλαμπε στο γκαράζ του Τόρκ. Το Σπινθηροτροχός, μια εφεύρεση που δούλευε με γρανάζια και φλόγες χωρίς ηλεκτρισμό!
Ο Τόρκ κοίταξε έξω. Η πόλη χρειαζόταν βοήθεια. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά, και οι βίδες του άστραψαν.
«Ίσως… αυτή είναι η στιγμή μου», σκέφτηκε.
Με έναν εκκωφανικό ήχο.. ΚΛΑΝΓΚ! ο Τόρκ έδεσε το Σπινθηροτροχό στην πλάτη του και κατευθύνθηκε προς το κέντρο της πόλης. Καθώς κυλούσε, σπίθες πετάγονταν γύρω του σαν μικρά χρυσά αστέρια. Οι άλλοι Firewheels τον κοιτούσαν με φόβο… και θαυμασμό.
«Πίσω! Θα το δοκιμάσω!» είπε με μια βαθιά, μεταλλική φωνή.
Γύρισε έναν τεράστιο μοχλό, και ΚΡΡΡΑΑΑΚ! Το μηχάνημα άρχισε να περιστρέφει γρανάζια, να σφυρίζει, να πετά καπνό…
Και ξαφνικά.. ΦΩΣ!
Ολόκληρη η πόλη άναψε ξανά!
Τα αυτοκίνητα, μικρά και μεγάλα ζητωκραύγασαν, τα φανάρια άστραψαν, και οι δρόμοι ζωντάνεψαν.
Ο Σερ Αστέρης, ο αστυνόμος της πόλης, πλησίασε.
«Τόρκ… μας έσωσες! Γιατί δεν έβγαινες πιο συχνά από το γκαράζ σου;»
Ο Τόρκ κούνησε τον προφυλακτήρα–στόμα του αμήχανα.
«Νόμιζα πως… δεν ήμουν σαν εσάς.»
Ο Βέλος, ο νεαρός αγωνιστής, χαμογέλασε.
«Και γι’ αυτό ακριβώς είσαι μοναδικός!»
Για πρώτη φορά, ο Τόρκ ένιωσε τη μηχανική του καρδιά να ζεσταίνεται. Ήταν διαφορετικός αλλά αυτό δεν ήταν ελάττωμα. Ήταν ΔΥΝΑΜΗ.
Από εκείνη τη μέρα, ο Τόρκ έγινε ο επίσημος εφευρέτης της πόλης. Κι όταν οι σπίθες πετούσαν και τα εργαλεία χόρευαν, οι φίλοι του ήταν πια δίπλα του.
Και η πόλη γνώρισε τη μεγαλύτερη αλήθεια:
Ακόμα και στη σκιά, υπάρχει φως αρκεί να τολμήσεις να εμφανιστείς.
