Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, όπου τα αυτοκίνητα κορνάριζαν και οι άνθρωποι περπατούσαν βιαστικοί, στεκόταν κάθε πρωί ένας άντρας με γαλάζια στολή και φωτεινό χαμόγελο.
Τον έλεγαν Στέλιο, και δεν ήταν απλά ένας τροχονόμος. Ήταν ο Στέλιος ο φύλακας των δρόμων… και λίγοι ήξεραν ότι είχε και μια μυστική αποστολή.
Με το άσπρο του γάντι και τη σφυρίχτρα του, ο Στέλιος καθοδηγούσε τους οδηγούς, σταματούσε τα αυτοκίνητα όταν περνούσαν παιδάκια και πάντα έλεγε:
«Η ασφάλεια είναι η μεγαλύτερη δύναμη!»
Όμως μια μέρα, κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει στην πόλη…
Τα φανάρια άρχισαν να χαλάνε, αυτοκίνητα μπέρδευαν το κόκκινο με το πράσινο, και οι οδηγοί δεν ήξεραν πότε να σταματήσουν. Υπήρχε κίνδυνος!
Ο Στέλιος έβαλε το καπέλο του καλά, ενεργοποίησε το μικρό ασύρματο που είχε κρυμμένο στο σακάκι του και είπε:
«Εδώ Τροχονόμος Στέλιος. Ενεργοποιώ την Επιχείρηση Πράσινο Φως!»
Τι σημαίνει αυτό; Κανείς δεν ήξερε… εκτός από τον Στέλιο και μερικά μικρά παιδιά που τον παρακολουθούσαν κάθε μέρα και τον θαύμαζαν.
Ο Στέλιος στάθηκε στη μεγάλη διασταύρωση μπροστά από το σχολείο. Εκεί, όλα τα φανάρια είχαν σβήσει! Τα αυτοκίνητα ήταν έτοιμα να συγκρουστούν.
Με ένα δυνατό σφύριγμα και μεγάλες κινήσεις των χεριών του, άρχισε να διευθύνει την κυκλοφορία σαν μαέστρος ορχήστρας.
Τα αυτοκίνητα σταμάτησαν. Οι οδηγοί τον υπάκουσαν σαν να ήταν ο ήρωας μιας μυστικής ομάδας.
Τα παιδιά που περίμεναν να περάσουν τον δρόμο τον κοιτούσαν γεμάτα θαυμασμό.
«Μαμά, ο κύριος Στέλιος μάλλον έχει υπερδυνάμεις!» είπε ένα αγοράκι.
Ο Στέλιος χαμογέλασε κρυφά. «Η υπευθυνότητα είναι η μεγαλύτερη υπερδύναμη!» τους είπε και τους πέρασε με ασφάλεια απέναντι.
Το βράδυ, ο Στέλιος ακολούθησε τα χαλασμένα φανάρια… και τι ανακάλυψε;
Ένα καλώδιο είχε σπάσει από τον δυνατό αέρα και τα φανάρια δεν έπαιρναν ρεύμα.
Αμέσως κάλεσε την ομάδα επισκευών και έμεινε εκεί όλο το βράδυ, στη διασταύρωση, ώστε να προστατεύει τους περαστικούς μέχρι να διορθωθεί το πρόβλημα.
Το πρωί, όταν όλα ήταν ξανά ασφαλή, τα παιδιά τον περίμεναν στο σχολείο με ένα μεγάλο χαρτόνι που έγραφε:
«Ευχαριστούμε, Τροχονόμε Στέλιο, που προσέχεις όλη την πόλη σαν ήρωας!»
Ο Στέλιος χαμήλωσε λίγο το κεφάλι συγκινημένος.
«Ο ήρωας είναι όποιος κάνει το σωστό, ακόμα κι όταν κανείς δεν βλέπει», είπε με ζεστή φωνή.
