Ήταν πολύ νωρίς το πρωί όταν ο Στάθης ο αποθηκάριος άνοιξε την τεράστια συρόμενη πόρτα της αποθήκης. Το φως μπήκε μέσα σιγά σιγά… κι εκείνος σταμάτησε σαν να είχε δει κάτι απίστευτο.
Τα ράφια ήταν άδεια στη μια μεριά και παραγεμισμένα στην άλλη. Κουτιά μικρά ήταν πάνω σε μεγάλα, μεγάλα κουτιά είχαν γείρει, ενώ κάποια είχαν πέσει κάτω. Τα αυτοκόλλητα ανακατεμένα, οι ετικέτες μπερδεμένες… και στη μέση ένα κουτί είχε κολλήσει ανάποδα και έγραφε «Γκαγ-γγλυκά» αντί για «Γαλλικά μπισκότα».
Ο Στάθης γέλασε λίγο. «Σαν να ξύπνησε η αποθήκη και να χόρεψε όλη νύχτα!» είπε.
Αλλά μετά πήρε βαθιά ανάσα. «Ώρα για δουλειά!»
Πρώτα, φόρεσε το φωσφοριζέ γιλέκο του. Έπειτα έπιασε το scanner του. Όμως δεν ξεκίνησε αμέσως. Στάθηκε στο κέντρο και κοίταξε γύρω του. «Μία καλή αποθήκη», σκέφτηκε, «είναι σαν μια ήσυχη βιβλιοθήκη. Κάθε πράγμα πρέπει να έχει τη θέση του».
Άρχισε από το πάτωμα.
Μάζεψε τα πεσμένα κουτιά, τα σκούπισε, έλεγξε αν κάτι είχε χαλάσει. Μετά τα χώρισε σε ομάδες: φαγητά εδώ, παιχνίδια εκεί, σχολικά είδη πιο πέρα.
Έπειτα πήγε στα ράφια.
Έβαλε στις πάνω θέσεις τα ελαφριά πράγματα και χαμηλά τα βαριά, για να μη γέρνουν. Χρησιμοποίησε αυτοκόλλητα με χρώματα: πράσινο για τρόφιμα, μπλε για ρούχα, κόκκινο για παιχνίδια.
Στη συνέχεια πέρασε όλα τα αντικείμενα στο σύστημα.
Με το scanner «μπιπ!» και ξανά «μπιπ!», έβλεπε τις λίστες να γεμίζουν σωστά στον υπολογιστή.
Τέλος, έβαλε ετικέτες σε κάθε ράφι:
«Ράφι 1 Ζυμαρικά», «Ράφι 2 Δημητριακά», «Ράφι 3 Μπισκότα και σοκολάτες».
Όταν τελείωσε, στάθηκε πάλι στη μέση. Η αποθήκη τώρα ήταν… ήρεμη. Τα ράφια ομοιόμορφα, τα κουτιά στη σειρά, όλα τακτοποιημένα. Έμοιαζε σαν να είχε πάρει μια βαθιά ανάσα και να είχε ηρεμήσει.
Τότε μπήκε ο οδηγός του φορτηγού. «Έτοιμα τα πράγματα για την παράδοση;» ρώτησε.
Ο Στάθης χαμογέλασε και έδειξε τακτοποιημένα παλέτα. «Έτοιμα και στη σωστή σειρά, για να φορτωθούν πιο γρήγορα».
Ο οδηγός σφύριξε εντυπωσιασμένος. «Φίλε μου… όταν εσύ βάζεις τάξη, όλα κινούνται σαν ρολόι!»
Ο Στάθης χάιδεψε το scanner του σαν να ήταν το μυστικό του όπλο. «Δεν είναι μόνο τα ράφια… όταν η αποθήκη είναι τακτοποιημένη, νιώθω κι εγώ τακτοποιημένος εδώ μέσα», είπε και έδειξε το στήθος του.
Κι έτσι, εκείνη τη μέρα, η αποθήκη δεν φαινόταν πια κουρασμένη ή άτακτη. Φαινόταν… ζωντανή και ήρεμη. Σαν να του έλεγε: «Ευχαριστώ, Στάθη!»
