Η Κατερίνα ξυπνούσε κάθε πρωί με ένα χαμόγελο.
Έπαιρνε τα μολύβια της, τα πολύχρωμα χαρτιά της και καθόταν στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι της να σχεδιάζει.
Ήταν η πιο φανταστική αρχιτέκτονας της πόλης!
Όμως, δεν της άρεσαν τα σπίτια που έμοιαζαν όλα ίδια.
- «Τα σπίτια πρέπει να έχουν ψυχή!» έλεγε.
Μια μέρα αποφάσισε να φτιάξει το Παραμυθένιο Σπίτι.
Ένα σπίτι τόσο όμορφο, που να μοιάζει σαν να ξεπήδησε από όνειρο.
Στην αρχή, όλοι τη κοίταζαν με απορία.
- «Κατερίνα, τα σπίτια δεν έχουν φτερά και καρδιές!» της έλεγαν οι εργάτες γελώντας.
Αλλά η Κατερίνα πίστευε πως αν ονειρεύεσαι, τα τούβλα μπορούν να τραγουδήσουν.
Άρχισε λοιπόν να χτίζει.
Έβαλε θεμέλια γερά σαν χαμόγελο.
Οι τοίχοι ήταν απαλό ροζ και γαλάζιοι σαν πρωινός ουρανός.
Τα παράθυρα είχαν σχήμα λουλουδιών και όταν άνοιγαν, μοσχοβολούσε γιασεμί.
Στην ταράτσα έφτιαξε έναν μικρό κήπο με πεταλούδες, κι ένα μπαλκόνι που έμοιαζε με καράβι που πλέει στο φως.
Όμως, ένα βράδυ, ήρθε καταιγίδα.
Ο άνεμος πήρε τα χαρτιά της, οι σκεπές λύγισαν, και η Κατερίνα κάθισε απογοητευμένη μπροστά στο ημιτελές σπίτι της.
- «Ίσως είχαν δίκιο… Ίσως τα παραμύθια δεν χτίζονται με μπετόν» ψιθύρισε.
Κι εκεί, μέσα στη βροχή, ακούστηκε μια μικρή φωνή.
Ήταν η Μυρτώ, ένα κοριτσάκι που περνούσε κάθε μέρα και έβλεπε την Κατερίνα να δουλεύει.
- «Μη σταματάς! Το σπίτι σου κάνει τον δρόμο μας πιο όμορφο!» της είπε.
Κι ύστερα, έβαλε στα χέρια της ένα λουλούδι.
- «Να το βάλεις στο παράθυρο, να θυμάσαι ότι κι οι άνθρωποι είναι κομμάτι του σπιτιού σου!»
Η Κατερίνα χαμογέλασε μέσα στα δάκρυά της.
Την επόμενη μέρα, κάλεσε παιδιά και γείτονες να βοηθήσουν.
Άλλος έφερε χρώματα, άλλος ξύλα, άλλος ζωγράφισε τα παράθυρα.
Το εργοτάξιο γέμισε γέλια, μουσικές και φωνές.
Κι όταν τελικά ολοκληρώθηκε, το Παραμυθένιο Σπίτι στεκόταν στο φως του ήλιου σαν ζωντανό πλάσμα.
Οι σκεπές του λαμποκοπούσαν, τα λουλούδια τραγουδούσαν με τον αέρα, και κάθε βράδυ, το μικρό φως στο μπαλκόνι έμενε πάντα αναμμένο.
Η Κατερίνα στεκόταν μπροστά του συγκινημένη.
- «Τελικά δεν το έχτισα μόνη μου,» είπε.
«Το χτίσαμε όλοι με όνειρα, αγάπη και λίγη μαγεία!»
Από τότε, όποιος περνούσε απ’ το Παραμυθένιο Σπίτι, σταματούσε για λίγο.
Κάποιοι έβγαζαν φωτογραφίες, άλλοι απλώς χαμογελούσαν.
Γιατί όλοι ένιωθαν ότι εκεί μέσα, ζει ακόμα ένα παραμύθι που δεν τελειώνει ποτέ. 🌈✨
