Ο μικρός Νίκος καθόταν κάθε βράδυ στο παράθυρό του και κοιτούσε τον ουρανό. Στο ταβάνι του δωματίου του είχε κολλήσει φωσφορίζοντα αστεράκια, κι όταν έσβηνε το φως, ένιωθε πως πετούσε ανάμεσά τους.
Μεγαλώνοντας, διάβαζε βιβλία για το διάστημα, έφτιαχνε μικρούς πυραύλους από χαρτόνι και έλεγε σε όλους: «Μια μέρα, θα πάω κι εγώ εκεί πάνω..το ξέρω πως πρέπει να μελετάω πολύ τα μαθήματά μου αλλά θα το κάνω γιατί θέλω πολύ να πάω εκεί ψηλά!»
Τα χρόνια πέρασαν, ο μικρός Νίκος κράτησε την υπόσχεση στον εαυτό του, και ήρθε η στιγμή. Φόρεσε μια λευκή στολή που έλαμπε σαν φεγγάρι, έβαλε το κράνος του και μπήκε στο διαστημόπλοιο. Οι σειρήνες ήχησαν, η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε:
«5… 4… 3… 2… 1… Εκτόξευση!»
Ο πύραυλος τραντάχτηκε και έφυγε με δύναμη. Ο Νίκος ο αστροναύτης κοίταξε από το παράθυρο και είδε τη Γη να μικραίνει, να γίνεται μια μπλε και πράσινη σφαίρα, ενώ γύρω του απλωνόταν μια σιωπή που δεν είχε ξανακούσει ποτέ.
Όταν πάτησε στο φεγγάρι, το έδαφος ήταν γεμάτο ασημένια σκόνη που έλαμπε. Έστησε μια μικρή σημαία και ψιθύρισε:
«Αυτό είναι για όλα τα παιδιά που ονειρεύονται. Να θυμάστε: τα όνειρα μπορούν να φτάσουν μέχρι τ’ αστέρια.»
