Ήταν ένα ήσυχο βράδυ στη Γη, κι ο ουρανός έλαμπε από αστέρια. 🌟
Μέσα στο μικρό του εργαστήριο, ο Νίκος ο Αστροναύτης φόρεσε τη λευκή του στολή και το χρυσό του κράνος.
Σήμερα δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα…
Σήμερα, θα ξεκινούσε το πιο μεγάλο του όνειρο να πάει μέχρι τον πλανήτη Άρη!
Το διαστημόπλοιο “Ελπίδα” περίμενε έτοιμο στη βάση.
Τα φώτα αναβόσβηναν, και μια φωνή από τα μεγάφωνα μετρούσε:
«Τρία… δύο… ένα… Απογείωση!»
Ο Νίκος ένιωσε το διαστημόπλοιο να τρέμει.
Τα αστέρια έξω από το παράθυρο άρχισαν να γίνονται γραμμές φωτός,
κι η Γη μικραινε, μικραινε, ώσπου έγινε μια γαλάζια μπίλια στον ουρανό.
Πέρασε δίπλα από το φεγγάρι και του χαμογέλασε.
Προσπέρασε τον Κρόνο με τα δαχτυλίδια του και τον Δία που έμοιαζε με πολύχρωμη μπάλα.
Κι έπειτα, μακριά, πολύ μακριά…
είδε ένα κόκκινο φως να τον περιμένει.
«Να ’τος ο Άρης!» φώναξε γελώντας.
Όταν προσγειώθηκε, σήκωσε σκόνη και κοίταξε γύρω του.
Το έδαφος ήταν κόκκινο σαν σκουριά,
και ο ουρανός είχε ένα χρώμα πορτοκαλορόδινο σαν ηλιοβασίλεμα.
Πήρε το μικρό του ρομποτάκι, τον “Τζίπι”, και άρχισαν να εξερευνούν.
«Μπορεί να μη ζουν άνθρωποι εδώ, αλλά νιώθω πως ο Άρης έχει ψυχή», είπε ο Νίκος.
Βρήκαν μικρούς λόφους σαν καμήλες,
πέτρες που έλαμπαν σαν αστέρια,
κι έναν μικρό κρατήρα που είχε το σχήμα καρδιάς.
Ο Νίκος άφησε εκεί μια μικρή ελληνική σημαία και ένα μήνυμα που έγραφε:
«Ήρθαμε με ειρήνη και αγάπη από τη Γη».
Καθώς έπεφτε η νύχτα, καθισμένος πάνω σε μια πέτρα,
κοίταξε το μπλε φως της Γης στον ουρανό και ψιθύρισε:
«Όσο μακριά κι αν πάμε, η καρδιά μας μένει πάντα στο σπίτι».
Το επόμενο πρωί, μπήκε ξανά στο διαστημόπλοιο.
Ο Άρης έμεινε πίσω του, αλλά μέσα του θα ζούσε για πάντα.
Στον δρόμο της επιστροφής, ο Νίκος χαμογέλασε:
«Η επόμενη αποστολή… ίσως στον Δία!»
Και κάπως έτσι, ο Νίκος ο Αστροναύτης έγινε ο πρώτος μικρός εξερευνητής
που ταξίδεψε ως τον Άρη και γύρισε για να πει στα παιδιά της Γης
πως όταν ονειρεύεσαι, φτάνεις ως τα αστέρια!
