Κάποτε, πολύ ψηλά στον ουρανό, ζούσαν πολλά αστέρια.
Κάθε βράδυ, άναβαν και φώτιζαν τη νύχτα με τα λαμπερά τους φτερά.
Μόνο ένα μικρό αστέρι δεν έλαμπε.
Το έλεγαν Λούμι. ✨
Ο Λούμι προσπαθούσε κάθε βράδυ να ανάψει, μα τίποτα.
«Ίσως δεν είμαι φτιαγμένος για να λάμπω», ψιθύριζε λυπημένος.
Τα άλλα αστέρια χόρευαν, γελούσαν και σχημάτιζαν σχήματα στον ουρανό,
μα εκείνος καθόταν μόνος και κοιτούσε τη Γη.
Μια νύχτα, η Φαίηλιν, η καλή Νεράιδα της πίστης, πέταξε κοντά του.
Τα φτερά της άστραφταν σαν χρυσή βροχή. 🌙
«Γιατί δε λάμπεις, μικρέ μου;» ρώτησε απαλά.
Ο Λούμι κατέβασε το βλέμμα.
«Δοκίμασα πολλές φορές, μα το φως μου δεν φαίνεται. Δεν είμαι σαν τους άλλους...»
Η Φαίηλιν χαμογέλασε.
«Το φως σου υπάρχει, Λούμι. Απλώς δεν χρειάζεται πάντα να φαίνεται για να είναι αληθινό.»
Τότε τον άγγιξε με το μαγικό της ραβδί.
Και ξαφνικά, ο Λούμι είδε κάτι θαυμαστό:
εκεί κάτω, στη Γη, ένα μικρό παιδί καθόταν στο παράθυρο,
κοιτώντας ακριβώς προς το μέρος του.
«Εσύ δεν λάμπεις δυνατά,» είπε το παιδί ψιθυριστά,
«μα κάθε βράδυ, είσαι εκεί. Και αυτό μου κρατά συντροφιά.» 💫
Ο Λούμι ένιωσε κάτι να ζεσταίνει την καρδιά του.
Δεν χρειαζόταν να είναι το πιο λαμπρό αστέρι.
Ήταν το αστέρι της παρέας, το αστέρι της καρδιάς.
Κι από εκείνη τη νύχτα,
ο Λούμι δεν προσπάθησε να λάμψει πιο δυνατά,
απλώς έλαμπε όπως μπορούσε,
και αυτό ήταν αρκετό.
Η Φαίηλιν τον φίλησε στο μέτωπο.
«Να θυμάσαι, μικρέ μου:
το πιο όμορφο φως είναι αυτό που βγαίνει από μέσα σου.»
Κι έτσι, κάθε φορά που ένα παιδί κοιτάζει τον ουρανό και χαμογελά,
ο Λούμι λάμπει λίγο παραπάνω.
