Πάνω από τα σύννεφα, εκεί όπου ο ουρανός αλλάζει χρώματα σαν όνειρο, απλώνεται η Νεαριδοχώρα, η χώρα των ήχων, των ανέμων και των ονείρων.
Εκεί ζει η Νεφέλη, η νεράιδα των ανέμων. Με τα διάφανα φτερά της και τα μαλλιά της που μοιάζουν με πρωινή αύρα, φυσά κάθε πρωί για να ξυπνήσουν οι νότες των σύννεφων.
Μια μέρα όμως, ο άνεμος σταμάτησε.
Κανένα σύννεφο δεν κουνιόταν, και η μουσική του ουρανού σίγησε.
Η Νεφέλη προσπάθησε να φυσήξει, μα ο άνεμος δεν την άκουγε πια.
Και τότε, μέσα στη σιωπή, εμφανίστηκε μια νεράιδα με μαγικό ραβδί φτιαγμένο από φως και ήχο.
Ήταν η Μελωδία, η νεράιδα της μουσικής.
«Νεφέλη, ο άνεμος δεν χάθηκε απλώς ξέχασε το τραγούδι του», της είπε απαλά.
«Αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, θα το ξαναθυμηθεί.»
Οι δύο νεράιδες στάθηκαν πάνω από τη θάλασσα των νεφών.
Η Μελωδία άρχισε να ψιθυρίζει γλυκές νότες, κι αυτές έγιναν φως.
Η Νεφέλη φύσηξε απαλά, και οι νότες άρχισαν να ταξιδεύουν μέσα στον αέρα, να στροβιλίζονται, να λάμπουν, να ζουν.
Μαζί δημιούργησαν τη Μουσική του Ουρανού, ένα τραγούδι που δεν είχε λόγια, μόνο καρδιά.
Ο άνεμος ξαναξύπνησε!
Άρχισε να φυσά μέσα στα λουλούδια, να περνά ανάμεσα από τα δέντρα, να στροβιλίζει τα φύλλα με ρυθμό.
Τα παιδιά της Νεαριδοχώρας άκουσαν τη μελωδία και χόρεψαν κάτω από τα ουράνια τόξα.
Από τότε, κάθε φορά που φυσά απαλά ο αέρας και ακούς ένα μικρό τραγούδι μέσα του, να ξέρεις πως είναι η Νεφέλη και η Μελωδία που παίζουν ξανά μαζί,
το Τραγούδι του Ανέμου.
