Στη Νεραϊδοχώρα, ο Ήλιος δεν ήταν απλώς φως. Ήταν ζεστασιά, γέλιο, χοροπηδητά στα λιβάδια και τραγούδια πάνω στα πέταλα των λουλουδιών. Όμως ένα πρωινό, κάτι παράξενο συνέβη…
Ο Ήλιος άρχισε να θαμπώνει. Το φως του γινόταν κάθε μέρα πιο αδύναμο, σαν να ξεθώριαζε σιγά σιγά. Τα λουλούδια δεν άνοιγαν πια, τα πουλιά τραγουδούσαν ψιθυριστά, και τα χαμόγελα των παιδιών έσβηναν σαν σκιές.
Οι Νεράιδες ανησύχησαν. Καμία δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Εκτός από μία… Τη Γλαύκη, τη Νεράιδα του Ήσυχου Φωτός. Δεν ήταν η πιο δυνατή, ούτε η πιο εντυπωσιακή. Μα είχε κάτι ξεχωριστό: όταν κοίταζε φως, έβλεπε μέσα του ιστορίες.
«Ο Ήλιος δεν πονά από το φως», είπε. «Πονά μέσα του.»
Κι έτσι, αποφάσισε να ταξιδέψει στα στρώματα του φωτός, ένα μέρος που μόνο οι νεράιδες με καθαρή καρδιά μπορούσαν να περάσουν.
Πέρασε πρώτα από το Στρώμα της Λάμψης, όπου το φως ήταν εκτυφλωτικό αλλά κενό.
Ύστερα από το Στρώμα της Ζεστασιάς, όπου το φως ήταν απαλό αλλά κουρασμένο.
Τέλος, έφτασε στο Στρώμα του Πυρήνα κι εκεί βρήκε τον Ήλιο… μικρό, κουρασμένο σαν παιδί που έκλαιγε σιωπηλά.
«Δεν μπορώ πια να λάμψω…» είπε ο Ήλιος με φωνή αχνή.
«Νόμιζα πως έπρεπε να είμαι δυνατός για όλους. Μα κουράστηκα. Και όταν σταμάτησαν να γελούν… νόμισα πως δεν με χρειάζονται πια.»
Η Γλαύκη δεν ψιθύρισε ξόρκια. Δεν άνοιξε τα φτερά της μεγαλόπρεπα.
Απλώς κάθισε δίπλα του… και χαμογέλασε με όλη της την καρδιά.
«Ξέρεις… οι άνθρωποι δεν ήταν χαρούμενοι επειδή ήσουν δυνατός. Αλλά… επειδή τους έδινες χαρά. Γιατί τους θύμιζες ότι η μέρα είναι μια υπόσχεση για κάτι όμορφο.»
Ο Ήλιος έμεινε για λίγο σιωπηλός.
Και τότε… μια μικρή σπίθα γέλιου φάνηκε στα μάτια του.
Η Γλαύκη γέλασε μαζί του. Κι έπειτα ο Ήλιος γέλασε λίγο πιο δυνατά. Κι όσο γέλαγε… το φως γύριζε. Όχι από δύναμη. Από χαρά.
Όταν ο Ήλιος ξαναβγήκε στον ουρανό, δεν έλαμπε άγρια. Έλαμπε ζεστά, στοργικά, αληθινά.
Τα λουλούδια τίναξαν τις σταγόνες τους και άνθισαν ξανά. Τα πουλιά ξέσπασαν σε τραγούδι. Τα παιδιά άρχισαν να τρέχουν στο φως και να γελούν.
Κάθε φορά που η Γλαύκη κοιτούσε τον ουρανό, ένιωθε πως ο Ήλιος της έκλεινε το μάτι σαν να της έλεγε:
«Η λάμψη δεν έρχεται από τη δύναμη… αλλά από τη χαρά που δίνεις.»
