Ήταν ένα γλυκό, ήσυχο απόγευμα στο σπίτι.
Οι ακτίνες του ήλιου γλιστρούσαν μέσα απ’ το παράθυρο και έπεφταν πάνω στο μαλακό τρίχωμα της Λούση, της μικρής πορτοκαλί γάτας με τη ροζ μυτούλα και τα μεγάλα, στρογγυλά μάτια.
Η Λούση καθόταν κουλουριασμένη στον καναπέ, με την ουρά της να κουνιέται νευρικά.
Ήταν πολύ βαριεστημένη.
Η μαμά είχε φύγει για ψώνια, το ραδιόφωνο έπαιζε απαλά, και δεν υπήρχε τίποτα, μα τίποτα για να κάνει.
«Μμμ… ούτε μια μύγα να κυνηγήσω σήμερα», μουρμούρισε, τεντώνοντας τα ποδαράκια της.
Και τότε… κάτι τράβηξε την προσοχή της.
Στη γωνία της σοφίτας, πίσω απ’ ένα παλιό καλάθι με κουβέρτες, στεκόταν ένα χάρτινο κουτί.
Ήταν λίγο σκονισμένο, είχε πάνω του ένα σκισμένο αυτοκόλλητο, κι ένα μεγάλο χαρτάκι που έγραφε με κόκκινα γράμματα:
«ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ!»
Τα αυτιά της Λούσης σηκώθηκαν αμέσως.
«Μην ανοίξεις;» ψιθύρισε.
Έγειρε το κεφάλι στο πλάι, όπως κάνουν οι γάτες όταν κάτι τους εξιτάρει.
«Χμμ… δηλαδή πρέπει να το ανοίξω!»
Προχώρησε αργά και προσεκτικά.
Κάθε πατούσα της ακούγονταν πάνω στο ξύλινο πάτωμα σαν μικρό ντράμ, τοκ… τοκ… τοκ…
Όσο πλησίαζε, ένιωθε την καρδιά της να χτυπά πιο δυνατά.
Το κουτί έμοιαζε απλό, μα είχε κάτι… ζωντανό πάνω του.
Ξαφνικά, ένα απαλό τριτρίτρι ακούστηκε από μέσα.
Η Λούση πάγωσε.
Έκανε ένα βήμα πίσω.
Κι εκεί που ετοιμαζόταν να φύγει…
- «Μπου!»
Η Λούση τινάχτηκε στον αέρα σαν ελατήριο!
«Νιάααου! Ποιος μίλησε;!» φώναξε και κοίταξε γύρω.
Μα δεν υπήρχε κανείς. Μόνο το κουτί.
Το πλησίασε ξανά, διστακτικά, με τα μουστάκια της τεντωμένα και τα μάτια της να γυαλίζουν.
- «Παίζουμε;» ακούστηκε πάλι από μέσα μια παιχνιδιάρικη φωνή.
Η Λούση έκρυψε το κεφαλάκι της κάτω απ’ το πόδι της, όπως έκανε πάντα όταν τρόμαζε, και μετά σήκωσε λίγο το καπάκι.
Μια απαλή λάμψη ξεπήδησε μέσα από το κουτί…
Κι εκεί, μέσα στο φως, είδε ένα μικρό γατάκι-παιχνίδι!
Είχε μαλακό τρίχωμα, ένα κουμπάκι στην κοιλίτσα και μάτια που άναβαν όταν μιλούσε.
Η φωνούλα του ακουγόταν γελαστή και γλυκιά:
- «Γεια! Θες να παίξουμε;»
Η Λούση σήκωσε το κεφάλι της, ξαφνιασμένη αλλά ενθουσιασμένη.
«Μα… μιλάς; Είσαι αληθινό;»
Το παιχνίδι-γατάκι γέλασε.
- «Όχι ακριβώς! Αλλά ξέρω να κάνω “νιάου”, να τραγουδάω και να λέω αστεία!»
Η Λούση πλησίασε κι άλλο, άπλωσε το ποδαράκι της και… το ακούμπησε.
Το παιχνίδι άρχισε να χοροπηδά και να τραγουδά:
«Νιάου, νιάου, παίζουμε μαζί,
στο κουτί μου έχει μαγεία, πολύ!»
Η Λούση γέλασε τόσο δυνατά που κύλησε στο πάτωμα!
«Μα τι υπέροχο κουτί!» φώναξε.
Από εκείνη τη στιγμή, έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Έπαιζαν κάθε μέρα μαζί.
Έφτιαχναν φανταστικά κάστρα από μαξιλάρια, έκαναν αγώνες ποιος θα πηδήξει πιο μακριά, κι έλεγαν ιστορίες τα βράδια, όταν ο ήλιος έδυε και τα αστέρια φώτιζαν τη στέγη.
Κάποτε, η Λούση έβαλε το κουτί δίπλα της στο μαξιλάρι και ψιθύρισε:
«Ξέρεις κάτι; Είσαι το πιο όμορφο πράγμα που βρήκα ποτέ. Αν δεν είχα ανοίξει το κουτί, δεν θα σε είχα γνωρίσει!»
Το κουτί άναψε ένα μικρό φως και απάντησε ήρεμα:
- «Καμιά φορά, τα καλύτερα δώρα είναι εκεί που φοβόμαστε να κοιτάξουμε.»
Η Λούση χαμογέλασε και κουλουριάστηκε δίπλα του.
Το φεγγάρι φώτιζε από το παράθυρο και η μικρή γάτα αποκοιμήθηκε ευτυχισμένη, με ένα χαμόγελο στα χείλη.
Από τότε, κάθε φορά που βαριόταν, ή ένιωθε μόνη, θυμόταν το κουτί που μιλούσε και σιγομουρμούριζε:
«Η μαγεία δεν είναι μακριά… είναι εκεί που τολμάς να ψάξεις.»
