Σ’ ένα μικρό σπιτάκι με κόκκινη σκεπή ζούσε ο Ρόκυ, ένα χαριτωμένο μπόξερ με μεγάλα μάτια, μύτη που μύριζε τα πάντα και πατουσάκια που όλο χοροπηδούσαν.
Ο Ρόκυ είχε μια μεγάλη φαντασία.
Τόσο μεγάλη, που κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί ένιωθε πως μέσα στο μυαλουδάκι του άναβε ένα μικρό φως…
ένα φως που του έλεγε:
«Ώρα για ένα νέο όνειρο, Ρόκυ!»
Και έτσι, ένα βράδυ, ο Ρόκυ αποκοιμήθηκε βαθιά.
Και στο όνειρό του…
δεν ήταν ένα απλό κουτάβι.
Ήταν Ρόκυ ο ΠυγμάχοςΉρωας!
Στο όνειρο, φορούσε μικρά κόκκινα γαντάκια παιχνιδιού
και έμπαινε σε ένα μαλακό, χνουδωτό ρινγκ φτιαγμένο από… σύννεφα!
Γύρω του πετούσαν πεταλούδες φιλάθλοι που φώναζαν:
-«Πάμε Ρόκυ! Ούουου!»
Ο Ρόκυ δεν πάλευε με κανέναν.
Απλώς πηδούσε πάνω κάτω, έκανε αστείες φιγούρες, κουνιόταν αριστερά δεξιά και έριχνε με εκείνες τις γλυκές πατουσίτσες χτυπήματα στον αέρα:
-«Χιπ! Χοπ! Πάου! Μόνο αέρα χτυπώ!»
έλεγε γελώντας.
Το ρινγκ σύννεφο ήταν τόσο μαλακό, που κάθε φορά που το πατούσε, έκανε
πούφ! πούφ!
και τον πέταγε ψηλά σαν τραμπολίνο!
Ξαφνικά, μέσα στο όνειρο εμφανίστηκε ο Μπρούνο, ο μεγάλος σοφός σκύλος της γειτονιάς.
Κρατούσε έναν πίνακα βαθμολογίας… και αντί για αριθμούς είχε ζωγραφισμένες καρδιές!
-«Ρόκυ, είσαι ο καλύτερος μαχητής… της χαράς!»
του είπε γελώντας.
-«Της χαράς;» ρώτησε το κουτάβι καθώς προσγειωνόταν σε ένα σύννεφο μαξιλάρι.
-«Ναι! Γιατί γεμίζεις όλους γέλιο!
Και γεμάτοι γέλιο ίσον γεμάτες καρδιές!»
Ο Ρόκυ κούνησε την ουρά του τόσο γρήγορα, που έκανε αεράκι.
Τότε, από μια γωνία του ονείρου, ακούστηκε ένα μικρό «μιάου».
Ένα γατάκι εμφανίστηκε πάνω σε ένα πελώριο σύννεφο λούνα παρκ και φοβόταν να κατέβει.
Ο Ρόκυ, ως αληθινός «ήρωας της χαράς», πέταξε μέχρι εκεί με μια φούσκα αερόστατο που εμφανίστηκε μαγικά.
Άπλωσε τις πατούσες του και είπε:
-«Έλα, μικρούλι, θα σε κατεβάσω!»
Το γατάκι μπήκε στην αγκαλιά του και μαζί κατέβηκαν στο μαλακό ρινγκ σύννεφο.
Πεταλούδες, σύννεφα και αστέρια άρχισαν να χειροκροτούν:
-«Μπράβοοοο! Ρόκυ ο Ήρωας της Καλοσύνης!»
Ο Ρόκυ χαμογέλασε, η ουρά του κουνήθηκε σαν ανεμιστήρας…
και τότε…
Πίιιιιιιιπ!
Μια μικρή αχτίδα πρωινού φωτός μπήκε στο δωμάτιο του.
Ο Ρόκυ ξύπνησε.
Ήταν πάλι στο καλάθι του, κάτω από την κουβερτούλα του με τα κόκκαλα.
Άνοιξε τα μάτια του, τεντώθηκε…
και ένιωσε την καρδιά του γεμάτη ζεστασιά.
«Ήμουν μαχητής… της χαράς!»
σκέφτηκε.
Από εκείνη τη μέρα, ο Ρόκυ δεν σταμάτησε να ονειρεύεται.
Όχι μάχες.
Όχι αγώνες.
Αλλά διασκεδαστικά όνειρα, γεμάτα κουνήματα ουράς, αστείες πατούσες και πολλή, πολλή καλοσύνη.
