Σε μια μεγάλη, θορυβώδη πόλη, με αυτοκίνητα, φώτα και ψηλά κτήρια, κάτι πολύ μικρό κυλούσε αργά στο πεζοδρόμιο. Ήταν μια χελώνα. Μια τόσο δα μικρή χελώνα, με πράσινο καβούκι που έλαμπε σαν σμαράγδι στον ήλιο.
Την έλεγαν Λιλή, αλλά κανείς δεν το ήξερε. Μόνη της, χαμένη, προχωρούσε αργά-αργά ανάμεσα σε θορύβους και παπούτσια. Η πόλη ήταν τεράστια, κι εκείνη τόσο μικρή.
Εκεί κοντά έπαιζε ένα παιδάκι, ο Νικόλας, στην αυλή του σπιτιού του. Ξαφνικά, άκουσε έναν μικρό ταπ-ταπ-ταπ ήχο στο τσιμέντο. Γύρισε και είδε τη Λιλή να τον κοιτάζει με δυο μεγάλα, γλυκά μάτια.
«Εσύ… από πού ήρθες;» ψιθύρισε ο Νικόλας.
Η Λιλή δεν μίλησε μόνο χαμήλωσε το κεφαλάκι της ντροπαλά.
Ο Νικόλας χαμογέλασε.
«Μη φοβάσαι. Θες να μείνεις μαζί μου;»
Κι έτσι, άρχισε μια όμορφη φιλία.
Την πήρε απαλά στα χέρια του και την έβαλε στην αυλή. Της έστρωσε λίγο μαλακό χώμα και της έβαλε ένα μικρό μπολάκι με νερό. Της έδωσε ένα κομματάκι μαρούλι η Λιλή το έφαγε με τόσο αστείο τρόπο που ο Νικόλας γέλασε με την καρδιά του.
Από εκείνη τη μέρα, ήταν αχώριστοι.
Κάθε πρωί, ο Νικόλας κατέβαινε τρέχοντας στην αυλή.
«Καλημέρα, Λιλή!» φώναζε.
Κι εκείνη έβγαζε σιγά-σιγά το κεφάλι της από το καβούκι, σαν να του έλεγε «Κι εσένα!».
Έβαλαν στόχους:
Πρώτα, να κάνουν έναν μικρό γύρο της αυλής.
Μετά, να φτάσουν μέχρι τη μεγάλη γλάστρα.
Και μια μέρα, με υπομονή και γέλια, έφτασαν ως το ξύλινο παγκάκι μεγάλο κατόρθωμα για μια μικρή χελώνα!
Τα απογεύματα, ο Νικόλας της διάβαζε παραμύθια. Δεν ήξερε αν καταλάβαινε… αλλά η Λιλή κουλουριαζόταν δίπλα του και φαινόταν ευτυχισμένη. Κι εκείνος ένιωθε πως είχε τον πιο ήρεμο φίλο στον κόσμο.
Μα όσο περνούσε ο καιρός, η Λιλή μεγάλωνε λίγο, κι ο Νικόλας άρχισε να παρατηρεί πως στεκόταν συχνά στην άκρη της αυλής, κοιτάζοντας έξω προς το πράσινο πάρκο της γειτονιάς.
«Θες να πας εκεί;» τη ρώτησε μια μέρα.
Η Λιλή δεν μίλησε αλλά τα μάτια της έλαμψαν.
Ο Νικόλας πήρε μια βαθιά ανάσα. Ένιωθε ένα τσίμπημα στην καρδιά. Δεν ήθελε να τη χάσει… αλλά την αγαπούσε αρκετά για να της δώσει ελευθερία.
Την πήγε στο πάρκο, στο απαλό γρασίδι. Την ακούμπησε σιγά σιγά στο χώμα.
«Λιλή… ό,τι κι αν κάνεις, θα είσαι πάντα η φίλη μου», της ψιθύρισε.
Η μικρή χελώνα έκανε ένα βήμα μπροστά. Μετά άλλο ένα. Κι ύστερα γύρισε πίσω και ακούμπησε απαλά το καβούκι της στο παπούτσι του σαν μια χελώνα αγκαλιά.
Κι έπειτα συνέχισε το δρόμο της προς το πράσινο.
Ο Νικόλας την έβλεπε κάθε μέρα από μακριά, στο πάρκο. Μπορεί πια να μην ήταν στην αυλή του, αλλά δεν ήταν ποτέ στ’ αλήθεια μακριά. Γιατί οι πραγματικοί φίλοι… μένουν στην καρδιά.
