Σε μια μικρή πολύχρωμη γειτονιά, με σπίτια που μοιάζουν να χαμογελούν κάθε πρωί, ζούσε ένα μικρό beagle με μεγάλα floppy αυτιά και μύτη έτοιμη για περιπέτεια. Το έλεγαν Τέντι
Ο Τέντι δεν ήταν ένα απλό σκυλάκι. Ήταν… σνιφαδόρος! Είχε τη δυνατότητα να μυρίζει χιλιόμετρα μακριά ό,τι χανόταν. Όταν κάτι εξαφανιζόταν, όλοι έλεγαν:
«Καλέστε τον Τέντι! Αυτός έχει… σούπερ μύτη!»
Ένα φωτεινό πρωινό, η μικρή Σοφία έτρεξε κλαίγοντας:
«Μαμά, το ροζ παπούτσι μου χάθηκε! Δεν μπορώ να πάω βόλτα χωρίς αυτό!»
Ο Τέντι κούνησε την ουρά του.
«Γουφ! Μην ανησυχείς, μικρή μου. Ο ντετέκτιβ Τέντι αναλαμβάνει!»
Έσκυψε τη μύτη του στο έδαφος. Ένα μικρό «σνιφ, σνιφ»… και ξεκίνησε να περπατάει σαν μικρός ντετέκτιβ.
Πρώτα, πέρασε από τον κήπο. Μύρισε λουλούδια:
«Χμ… μοσχοβολά… αλλά όχι παπούτσι!»
Ύστερα πήγε στο σπιτάκι του γάτου Μίλο.
«Σνιφ σνιφ… μυρίζει ψάρι… αλλά όχι παπούτσι!»
Ξαφνικά, η μύτη του τινάχτηκε ψηλά.
«ΣΝΙΦ! Αυτό είναι! Παπούτσικη μυρωδιά! Με γεύση… λάσπης;»
Ο Τέντι έτρεξε μέχρι το πάρκο πίσω από έναν θάμνο, και τι να δει;
Το ροζ παπουτσάκι λασπωμένο… να το έχει πάρει ένας σκανδαλιάρης σκίουρος για… μαξιλαράκι!
Ο σκίουρος το αγκάλιαζε σαν θησαυρό.
«Τις τίαξες εκεί;» έκανε ο Μπένι με γλυκιά φωνή.
Ο σκίουρος τον κοίταξε ντροπαλά και το έσπρωξε με τη μουσούδα του.
Ο Τέντι το πήρε απαλά και το έφερε πίσω στη Σοφία.
«Βρήηηηηηηκαα!» φώναξε κουνώντας την ουρά του σαν έλικας.
Η Σοφία τον αγκάλιασε σφιχτά.
«Τέντι, είσαι ο καλύτερος ντετέκτιβ του κόσμου!»
Κι εκείνος σκέφτηκε χαρούμενος:
Δεν χρειάζεται μυστική κάπα ή μεγάλα γυαλιά… μόνο μια μύτη γεμάτη αγάπη!
Την επόμενη μέρα, ο φίλος του ο Γιαννάκης έχασε το μπισκότο του… και ο Τέντι ξανακούνησε την ουρά του.
Γιατί… ένας καλός ντετέκτιβ…
Ποτέ δεν σταματά να βοηθά!
