Ο Κούπερ ήταν ένα ζωηρό κουτάβι Μαλινουά με μεγάλα αυτιά που τινάζονταν κάθε φορά που έτρεχε. Τα μάτια του ήτα μεγάλα, εκφραστικά και γεμάτα προσμονή. Έπαιζε συνέχεια στην αυλή, έκανε αδέξια άλματα και συχνά μπερδευόταν στα ίδια του τα πόδια. Ζούσε στο ίδιο δωμάτιο με τον μικρό Νίκο, που τον αγαπούσε σαν αδελφό. Κάθε βράδυ, ο Κούπερ ανέβαινε διακριτικά στο κρεβάτι του Νίκου και κοιμόταν δίπλα του, με την ουρά να κουνιέται ακόμα και στα όνειρά του.
Στο ίδιο σπίτι ζούσε και ο Ρέξ, ένας μεγάλος Μαλινουά, ήρεμος, έμπειρος και σεβαστός. Ο Ρέξ ήταν πρώην σκύλος διάσωσης και είχε βοηθήσει ανθρώπους σε φωτιές, σεισμούς και δύσκολες αποστολές. Για τον Κούπερ, ο Ρέξ ήταν κάτι σαν θρύλος. Ήθελε τόσο πολύ να γίνει σαν εκείνον!
Κάθε μέρα, ο Κούπερ προσπαθούσε να μιμηθεί τις κινήσεις του Ρέξ: πώς περπατούσε, πώς στεκόταν, πώς κοιτούσε πάντα πάντα σε ετοιμότητα αλλά ψύχραιμος. Όμως, όποτε προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στο μικρό εμπόδιο κήπου όπως ο Ρέξ, έπεφτε με τη μουσούδα στο γρασίδι.
– «Δεν θα γίνω ποτέ ήρωας…» μουρμούρισε μια μέρα λυπημένος.
Ο Ρέξ πλησίασε ήρεμα και του έγλειψε απαλά το κεφάλι.
– "Ο ήρωας δεν φαίνεται από το πηδηματάκι, αλλά από την καρδιά."
Όμως ο Κούπερ δεν ήταν σίγουρος ότι είχε “καρδιά ήρωα”. Ήταν μόνο… κουτάβι.
Μια μέρα, ο Νίκος έπαιζε στον κήπο και ξαφνικά σκόνταψε, χτύπησε το γόνατο και άρχισε να κλαίει δυνατά. Ο Κούπερ ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει σαν τύμπανο. Δεν ήξερε να φωνάξει βοήθεια, όπως θα έκανε ο Ρέξ… Οπότε έκανε το μόνο που ήξερε: έτρεξε δίπλα στο παιδί, κάθισε κοντά του και ακούμπησε απαλά τη μουσούδα του πάνω στο χέρι του.
Ο Νίκος, ανάμεσα στα κλάματα, άρχισε να χαμογελά.
– «Κούπερ… είσαι εδώ;» ψιθύρισε.
Ο Κούπερ γάβγισε απαλά και έγλειψε το δάκρυ του.
Η μαμά του Νίκου βγήκε έξω, είδε το παιδί, το πήρε αγκαλιά. Ο Κούπερ καθόταν ακόμα δίπλα του, σαν φύλακας. Εκείνο το βράδυ, ο Νίκος κράτησε τον Κούπερ πιο κοντά από ποτέ.
Ο Ρέξ πλησίασε τον Κούπερ και του είπε:
– "Σήμερα έκανες το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας ήρωας: δεν έτρεξες πιο γρήγορα… έμεινες δίπλα σε κάποιον που σε χρειαζόταν."
Τότε ο Κούπερ κατάλαβε. Ήρωας δεν είναι αυτός που τρέχει πιο γρήγορα ή πηδά πιο ψηλά. Είναι αυτός που αγαπά. Κι εκείνη τη στιγμή, η καρδιά του ένιωσε… πιο μεγάλη.
Και μπορεί να μην ήταν ακόμη σκύλος διάσωσης…
…αλλά ήταν ήδη σκύλος με καρδιά.
