Σε ένα δάσος πυκνό, εκεί όπου το χιόνι απλωνόταν σαν απαλό λευκό χαλί, στεκόταν ένα μικρό έλατο. Δεν ήταν σαν τα άλλα δέντρα.
Είχε κάτι… μυστικό.
Κάτι μαγικό.
Κάθε χρόνο, όταν ο Δεκέμβρης πλησίαζε και ο αέρας γινόταν πιο παγωμένος, το μικρό έλατο ένιωθε την καρδιά του να αρχίζει να… χτυπά δυνατά από χαρά.
Γιατί περίμενε τη στιγμή που θα το επισκέπτονταν τα παιδιά του χωριού.
Και πράγματι, ένα χιονισμένο πρωινό, τα παιδιά έφτασαν τρέχοντας στην πλαγιά.
Κρατούσαν στο χέρι λαμπάκια, στολίδια και πολύχρωμες κορδέλες.
«Ήρθε η ώρα να στολίσουμε το έλατό μας!» φώναξε η μικρή Ελιάνα.
Το έλατο ένιωσε τα κλαδιά του να τρεμοπαίζουν από ενθουσιασμό. Κάθε στολίδι που κρεμούσαν τα παιδιά, άστραφτε σαν μικρός ήλιος πάνω στο χιόνι.
Μα μόλις άναψαν τα λαμπάκια…
κάτι απίστευτο συνέβη.
Το έλατο άνοιξε μια μικρή, κρυφή ρωγμή στον κορμό του σαν στόμα.
Και τότε… άρχισε να τραγουδά!
Η φωνή του ήταν απαλή σαν χιονονιφάδα που ακουμπά το χέρι.
Ήταν ζεστή σαν κακάο που πίνεις δίπλα στο τζάκι.
Κι ήταν τόσο μαγική, που τα παιδιά σταμάτησαν για λίγο να αναπνέουν από την έκπληξη.
«Το έλατο… τραγουδάει κάλαντα!» φώναξε ο μικρός Μάριος.
Κι όλοι έσκυψαν κοντά να ακούσουν.
Η μελωδία ταξίδεψε μέσα στο δάσος και…
τα ζώα άρχισαν να πλησιάζουν.
Σκίουροι, πουλιά, λαγοί και ακόμη και μια αλεπού που ντρεπόταν να πλησιάσει.
Κάθισαν γύρω από το έλατο και άρχισαν να κάνουν…
χορωδία!
Ο άνεμος φυσούσε στο ίδιο τέμπο με το τραγούδι, σαν να ήξερε τέλεια τη μελωδία.
Οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν ρυθμικά, λες και χόρευαν πάνω στο τραγούδι του έλατου.
Τα παιδιά άρχισαν να γελούν, να τραγουδούν μαζί του, να χορεύουν γύρω από τον κορμό.
«Τι όμορφα Χριστούγεννα…» είπε ένα κορίτσι.
«Τι όμορφος κόσμος…» ψιθύρισε το έλατο.
Κι έτσι, μέρα με τη μέρα, το τραγούδι του μαγικού έλατου γινόταν ο φάρος της γιορτής.
Όποιος ήταν λυπημένος, πήγαινε κοντά του κι ένιωθε καλύτερα.
Όποιος ήθελε μια ευχή, άκουγε το κάλαντο και γελούσε ξανά.
Μέχρι που ήρθε η Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Το χιόνι έπεφτε πιο γρήγορα και το δάσος ήταν ήρεμο.
Τα παιδιά μαζεύτηκαν στο ίδιο σημείο και στάθηκαν γύρω από το έλατο.
«Τραγούδησέ μας κι απόψε… τελευταία φορά για φέτος», του είπαν.
Το έλατο έλαμψε από περηφάνια.
Άνοιξε το μικροσκοπικό μαγικό στόμα του…
και άρχισε να τραγουδά ένα τελευταίο, πανέμορφο τραγούδι.
Η μελωδία του ήταν τόσο φωτεινή, που ο ουρανός φώτισε σαν να είχε ξημερώσει.
Και όταν έφτασε η αλλαγή του χρόνου, κάθε παιδί άκουσε μια μικρή ευχή…
που γεννήθηκε μέσα από τα κλαδιά του.
«Αγάπη σε όλους», είπε το έλατο.
«Και να θυμάστε… η πραγματική μαγεία είναι μέσα σας.»
Και από τότε, κάθε Χριστούγεννα, το έλατο τραγουδά
και όλο το δάσος τραγουδάει μαζί του.
Γιατί μερικές φορές…
ένα μικρό έλατο μπορεί να ζεστάνει έναν ολόκληρο κόσμο.
