Μέσα στη βαθιά, ζεστή ζούγκλα, εκεί όπου τα δέντρα φτάνουν ψηλά στον ουρανό και τα πουλιά τραγουδούν από το πρωί έως το βράδυ, ζούσε μια καμηλοπάρδαλη που τη φώναζαν Νίνα. Η Νίνα είχε ένα λεπτό, καλοσυνάτο λαιμό, μάτια που έλαμπαν σαν δύο μικρά φεγγάρια και μια καρδιά γεμάτη μουσική.
Η Νίνα η καμηλοπάρδαλη αν κάτι αγαπούσε περισσότερο απ’ όλα, αυτό ήταν να παίζει άρπα.
Όχι μια οποιαδήποτε άρπα, αλλά μια άρπα φτιαγμένη από κλαδάκια, άνθη της ζούγκλας και ασημένιες αραχνοκλωστές που μάζευαν οι φιλικές αράχνες για εκείνη.
Κάθε χορδή της άρπας έκανε έναν ήχο τόσο γλυκό, που τα ζώα σταματούσαν ό,τι κι αν έκαναν για να ακούσουν.
Ένα πρωινό, ο ήλιος έριξε την πρώτη του ζεστή αχτίδα πάνω στις καφετί βούλες της Νίνας. Εκείνη πήρε απαλά την άρπα της, την έγειρε στον λαιμό της και άρχισε να παίζει ένα χαρούμενο τραγούδι που θύμιζε πρωινό αεράκι.
Ξαφνικά όλη η ζούγκλα ησύχασε.
Τα μαϊμουδάκια σταμάτησαν τις σκανταλιές.
Οι παπαγάλοι κάθισαν στα κλαδιά χωρίς να φωνάζουν.
Ακόμη και ο σοβαρός ιπποπόταμος χαμογέλασε λίγο πράγμα σπάνιο!
Καθώς οι νότες της πετούσαν πάνω από τα φυτά και τα ποτάμια, η Νίνα άκουσε μια φωνή:
- «Τι υπέροχη μουσική! Ποιος την παίζει;»
Ήταν ο μικρός τίγρης, ο Τιμόν, που είχε χαθεί μέσα στη μεγάλη ζούγκλα και δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο για το σπίτι του.
Η Νίνα σταμάτησε να παίζει και τον πλησίασε.
- «Μη φοβάσαι, Τιμόν», του είπε με τη γλυκιά της φωνή.
«Η μουσική πάντα οδηγεί εκεί που πρέπει.»
Με ένα απαλό χαμόγελο, άγγιξε ξανά τις χορδές της άρπας.
Αυτή τη φορά το τραγούδι ήταν φωτεινό, ρυθμικό σαν να καλούσε τη ζούγκλα να ανοίξει δρόμο.
Οι νότες άρχισαν να φωσφορίζουν στον αέρα, σαν μικρές πυγολαμπίδες που σχημάτιζαν μονοπάτι μπροστά τους.
Ο Τιμόν έκπληκτος ακολούθησε τις φωτεινές νότες μαζί με τη Νίνα.
Περπάτησαν δίπλα σε μεγάλες φτέρες, πέρασαν ποταμάκια και μπερδεμένα κλαδιά, ώσπου έφτασαν σε μια όμορφη λίμνη.
Εκεί περίμενε η οικογένεια του Τιμόν!
Ο μικρός τίγρης έτρεξε κοντά τους γεμάτος χαρά.
-«Η Νίνα με έφερε πίσω… με τη μουσική της!»
Οι γονείς του τον αγκάλιασαν και ευχαρίστησαν θερμά την καμηλοπάρδαλη.
Η Νίνα ένιωσε την καρδιά της να ζεσταίνεται.
Άγγιξε μια τελευταία φορά τις χορδές της άρπας της και ένα απαλό, γλυκό «πλινγκ–πλονγκ» απλώθηκε πάνω από τη λίμνη σαν μουσική αγκαλιά.
Από εκείνη τη μέρα, κάθε απόγευμα όλα τα ζώα της ζούγκλας συγκεντρώνονταν γύρω από τη Νίνα.
Άκουγαν τα τραγούδια της που ήταν γεμάτα φως, γαλήνη και αγάπη.
Και όλοι έλεγαν πως από τότε…
η ζούγκλα δεν ήταν πια μόνο ένας τόπος γεμάτος θορύβους,
αλλά ένας τόπος γεμάτος μουσική.
