Ακούστε το παραμύθι εδώ.
Στη ζούγκλα, όταν ο ήλιος άρχιζε να πέφτει και οι χρυσές ακτίνες του φωτίζανε τα φύλλα, ο Τάνγκο ο Ουρακοτάνγκος έβγαινε από τα ψηλά δέντρα για να χορέψει. Αλλά αυτή τη φορά δεν θα χόρευε μόνος του. Στα κλαδιά λίγο χαμηλά, μια νέα φίλη, η Λούνα η Παπαγαλίνα, παρατηρούσε τον Τάνγκο με θαυμασμό.
Ο Τάνγκο, που αγαπούσε το αργεντίνικο τανγκό, αποφάσισε να τη καλέσει να χορέψουν μαζί. Η Λούνα στην αρχή δίστασε αλλά με αργά ντροπαλά βήματα πλησίασε. Με χάρη και ρυθμό, τα δύο ζώα άρχισαν έναν χορό ανάμεσα στα κλαδιά, σαν να ήταν σε μια μεγάλη αργεντίνικη πλατεία, και η ζούγκλα γύρω τους μεταμορφώθηκε σαν να ήταν η σκηνή τους.
Καθώς γύριζαν και κινούσαν τα χέρια και τα πόδια τους με τέλειο συγχρονισμό, τα φύλλα έπεφταν σαν μικρά φώτα γύρω τους, και τα άλλα ζώα στέκονταν μαγεμένα, παρακολουθώντας τον υπέροχο χορό. Ο Τάνγκο ένιωσε για πρώτη φορά πόσο όμορφο είναι να μοιράζεσαι κάτι που αγαπάς με κάποιον που σε καταλαβαίνει.
- «Λούνα, με κάνεις να νιώθω σαν να πετάω», είπε χαμογελώντας.
- «Κι εμένα με κάνεις να νιώθω ότι όλα τα δέντρα χορεύουν μαζί μας», απάντησε εκείνη.
Ο χορός τους κράτησε μέχρι να πέσει η νύχτα, και τα αστέρια πάνω από τη ζούγκλα φωτίζανε το ζευγάρι σαν μικρές λάμπες. Από εκείνη τη μέρα, ο Τάνγκο έμαθε ότι ο χορός δεν είναι μόνο παιχνίδι και διασκέδαση αλλά μπορεί να γίνει και η γέφυρα που φέρνει κοντά δύο διαφορετικά πλάσματα της ζούγκλας
