Στη ζούγκλα, εκεί που τα δέντρα φτάνουν ως τον ουρανό και τα πουλιά γεμίζουν τον αέρα με τραγούδια, υπήρχε ένα μεγάλο ποτάμι. Εκεί ζούσε ο Άρης ο Ιπποπόταμος. Ήταν μεγαλόσωμος, με γκρίζο δέρμα και τεράστιο στόμα που όταν άνοιγε ακουγόταν σαν καμπάνα!
Κάθε πρωί, ο Άρης βουτούσε με δύναμη στο ποτάμι και έκανε ένα μεγάλο ΣΠΛΑΤΣ!. Το νερό πεταγόταν τόσο ψηλά που βρέχονταν ακόμα και οι πίθηκοι που κάθονταν στα κλαδιά από πάνω. Οι πίθηκοι γελούσαν, τα πουλιά τινάζονταν, κι ο ιπποπόταμος καμάρωνε:
- «Καλημέρα σε όλους! Ένα σπλατς για καλή αρχή!»
Όμως, ο Άρης δεν ήταν μόνο αστείος. Ήταν και ο φύλακας του ποταμού. Όταν τα μικρά ζώα της ζούγκλας διψούσαν, αυτός τους έδειχνε τα πιο καθαρά σημεία για να πιουν νερό. Αν κανένα μικρό έπεφτε στο δυνατό ρεύμα, ο Άρης με το μεγάλο του σώμα έμπαινε μπροστά και το έσωζε.
Μια μέρα, μια μικρή χελώνα παρασύρθηκε από το ρεύμα. Φώναζε τρομαγμένη. Ο Άρης αμέσως βούτηξε με ένα τεράστιο σπλατς, έβαλε το καβούκι της πάνω στην πλάτη του και την έφερε στην όχθη.
- «Ευχαριστώ!» είπε η χελώνα.
- «Στη ζούγκλα, όλοι φροντίζουμε ο ένας τον άλλον», της απάντησε χαμογελαστά.
Από τότε, κάθε φορά που τα ζώα άκουγαν το δυνατό σπλατς του Ήρη, ήξεραν πως όλα ήταν εντάξει. Ο ιπποπόταμος τους προστάτευε και έκανε τη ζούγκλα πιο χαρούμενη με το γέλιο και τις πιτσιλιές του.
