Ο Πέτρος ο αχινός ξύπνησε μια μέρα με μια τρελή ιδέα: να διοργανώσει το πρώτο Ροκ Φεστιβάλ του μαγικού βυθού, όπου όλα τα θαλάσσια πλάσματα θα μπορούσαν να παίξουν μουσική και να διασκεδάσουν. Έτρεξε αμέσως να καλέσει τους φίλους του: τον ροφό Τόνυ με το μπάσο του, τον Ηλία τον αστερία με την κιθάρα του, και τον Αντρέα τον χταπόδη με τα πλήκτρα του.
Αρχικά όλα φαίνονταν υπέροχα. Όμως, όταν άρχισαν οι πρόβες, προέκυψαν προβλήματα: ο Τόνυ ξεχνούσε τις νότες του, ο Αστερίας έπαιζε πολύ γρήγορα, και ο Αντρέας μπερδευόταν με τα πλήκτρα. Ο Αχινός, που πάντα θύμωνε εύκολα, άρχισε να τσαντίζεται και να τεντώνει τα αγκάθια προς τους φίλους του. Τα άλλα θαλάσσια πλάσματα άρχισαν να φεύγουν, και το φεστιβάλ φαινόταν να καταρρέει πριν καν ξεκινήσει.
Την ώρα που ο Αχινός σκεφτόταν πως όλα έχουν τελειώσει, εμφανίστηκε η Άννα η ζαργάνα, η γυμνάστρια του βυθού, η οποία του είπε με σοφία: «Αχινέ, θυμήσου: η μουσική και η φιλία δεν προχωρούν με θυμό. Προχωρούν με ρυθμό! Πάρε ανάσα, ηρεμία και βρες τρόπο να συνεργαστείτε».
Ο Πέτρος αχινός σκέφτηκε καλά και αποφάσισε να αλλάξει στρατηγική. Έβαλαν πρόγραμμα πρόβας με μικρά κομμάτια μουσικής, όλοι έμαθαν να ακούνε ο ένας τον άλλον, και ο αχινός άρχισε να ενθαρρύνει αντί να θυμώνει. Καθώς δούλευαν μαζί, άρχισαν να ανακαλύπτουν νέους ρυθμούς, να φτιάχνουν αυτοσχέδια τραγούδια και να γελούν με τα λάθη τους.
Την ημέρα του φεστιβάλ, μια ξαφνική θύελλα σήκωσε κύματα και τα σκηνικά κινδύνεψαν να χαθούν. Ο Αχινός όμως, με ψυχραιμία και συνεργασία με τους φίλους του, κατάφερε να κρατήσει τα όργανα ασφαλή και να συνεχιστεί το φεστιβάλ. Όλοι χόρεψαν, τραγούδησαν και χειροκρότησαν τον Πέτρο τον αχινό και τους φίλους του για την προσπάθεια και την υπομονή τους.
