Στον πολύχρωμο μαγικό βυθό ζούσε η κυρία Γαρίδα, η οδοντίατρος του βυθού. Ήταν χαρούμενη, γλυκιά και πάντα φρόντιζε όλα τα πλάσματα να έχουν γερό και λαμπερό χαμόγελο.
Κάθε πρωί περπατούσε με το μικρό της σακίδιο, γεμάτο βουρτσάκια σε όλα τα χρώματα και οδοντόκρεμες με γεύση φράουλα, μέντα, λεμόνι και μανταρίνι. Όταν τη συναντούσαν τα ψαράκια, εκείνη φώναζε:
«Καλημέρα! Μην ξεχάσετε να βουρτσίσετε τα δοντάκια σας! Πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά!»
Μια μέρα, ο μικρός Ροφός ο Τόνυ είχε φάει πολλά θαλασσινά μπισκότα και βαριόταν να βουρτσίσει τα δόντια του. «Αχ, όχι τώρα!» είπε. Τότε η Γαρίδα χαμογέλασε και του είπε:
«Έλα, Τόνυ, θα σου δείξω βήμα-βήμα πόσο εύκολο είναι!»
Πρώτα πήραν τη μικρή οδοντόβουρτσα με το μπλε χερούλι. Η Γαρίδα έβαλε λίγη οδοντόκρεμα στην άκρη – όχι πολλή, ίσα που να καλύπτει τις τριχούλες, σαν ένα μικρό μπιζέλι.
«Έτσι ακριβώς, ούτε πολύ, ούτε λίγο!» είπε γελώντας.
Μετά έδειξε στον Τόνυ πώς να βουρτσίζει:
– Πρώτα τα πάνω δοντάκια, από αριστερά ως δεξιά, με μικρές κυκλικές κινήσεις.
– Ύστερα τα κάτω δοντάκια, πάλι σιγά-σιγά και με υπομονή.
– Μετά τα πίσω δόντια, που συχνά ξεχνάμε, γιατί εκεί κρύβονται τα ψίχουλα.
– Και τέλος, μια γρήγορη βόλτα πάνω στη γλώσσα, για να φύγουν όλα τα μικρόβια.
Ο Τόνυ προσπάθησε. Στην αρχή έκανε βιαστικά «χρουτς-χρουτς», αλλά η Γαρίδα τον σταμάτησε:
«Όχι βιαστικά! Σαν να χαϊδεύεις τα δοντάκια σου! Μικρές, ήρεμες κινήσεις.»
Ο Τόνυ ξαναδοκίμασε. Αυτή τη φορά έκανε «χρουτς-χρουτς» αργά και σωστά. Σε λίγο χαμογέλασε πλατιά. Τα δοντάκια του έλαμπαν σαν άστρα!
Από τότε, όλα τα παιδιά του βυθού τραγουδούσαν το τραγουδάκι της Γαρίδας:
- “ κάθε πρωί, τα δοντάκια μου βουρτσίζω
λαμπερό χαμόγελο , στο βυθό χαρίζω”
Κι έτσι, ολόκληρος ο βυθός γέμισε με χαρούμενα χαμόγελα, χάρη στη Γαρίδα, την καλή οδοντίατρο που έμαθε σε όλους το μυστικό:
λίγη πάστα, μικρές κινήσεις, και ένα χαμόγελο γεμάτο φως!
