Ο Άντζελο μπαρμπούνης ήταν γνωστός σε όλο τον μαγικό βυθό για την αγάπη του στη μουσική. Φορούσε πάντα ένα μικρό παπιγιόν, σαν να ήταν έτοιμος να διευθύνει μεγάλη συναυλία. Η τάξητου του δεν είχε τοίχους – ήταν μια τεράστια σπηλιά, γεμάτη κοχύλια που έκαναν αντίλαλο. Όταν έπαιζες μια νότα, ολόκληρη η θάλασσα τραγουδούσε μαζί σου.
Μια μέρα, οι μαθητές του μάζεψαν τα όργανά τους:
– Ο Ηλίας με την κιθάρα,
– ο Αντρέας με το πιάνο,
– ο Τόνυ με το μπάσο,
– κι ο Τζακ ο Αστακός με τα ντραμς.
Όμως, μόλις ξεκίνησαν να παίζουν, έγινε χαμός! Ο καθένας έπαιζε όπως ήθελε: ο Ηλίας πολύ δυνατά, ο Αντρέας πολύ γρήγορα, ο Τόνυ χοροπηδούσε με τον ρυθμό του, κι ο Τζακ χτυπούσε τα τύμπανα σαν να ήταν σε ροκ συναυλία μόνος του.
Ο ήχος έγινε τόσο θορυβώδης που ακόμα και τα μικρά ψαράκια τρόμαξαν και έφυγαν.
Ο Άντζελο χαμογέλασε. Δεν θύμωσε, απλώς σήκωσε τη μπαγκέτα του και είπε:
– «Παιδιά, η μουσική δεν είναι μάχη· είναι συζήτηση. Όπως όταν μιλάμε, πρέπει να ακούμε ο ένας τον άλλον.»
Τους έβαλε λοιπόν να κάνουν μια άσκηση: να παίξει ο καθένας μόνο μία νότα και να περιμένει τον άλλον. Στην αρχή φαινόταν βαρετό, αλλά σιγά σιγά οι νότες άρχισαν να ενώνονται. Έγιναν φράσεις, μετά μελωδίες, κι ύστερα ένα τραγούδι που έμοιαζε με κύμα που φτάνει απαλά στην ακτή.
Όταν τελείωσαν, ο Άντζελο είπε συγκινημένος:
– «Αυτό είναι μουσική. Όχι να δείξεις ποιος είναι καλύτερος, αλλά να ενώσεις τις φωνές σου με τους άλλους.»
Την επόμενη εβδομάδα, η μπάντα τους έπαιξε στη γιορτή του σχολείου. Όλοι οι μαθητές χόρευαν και τραγουδούσαν, κι ακόμα και τα κοχύλια έκαναν τον ήχο πιο όμορφο.
Κι από τότε, όποτε κάποιος πήγαινε στον Άντζελο για μάθημα, δεν μάθαινε απλώς νότες. Μάθαινε πώς να ακούει, να συνεργάζεται και να δίνει χώρο στη μελωδία του άλλου.
