Στον μαγικό βυθό, υπήρχε ένας ροφός διαφορετικός από τους άλλους. Τον έλεγαν Τόνυ και ήταν πάντα χαμογελαστός, γεμάτος κέφι και ρυθμό. Ο πατέρας του είχε μαγαζί με βινύλια και εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό «Ραδιοκύμματα». Από μικρός, ο Τόνυ ο ροφός περνούσε ώρες εκεί μέσα, χαμένος ανάμεσα σε δίσκους που μύριζαν αλμύρα και παλιά καλοκαίρια.
Κάθε φορά που έβαζε έναν δίσκο ντίσκο ή φανκ, τα μάτια του άστραφταν. Δεν μπορούσε να μείνει ακίνητος· χόρευε, κουνιόταν, έσπαγε τη μέση του και γέμιζε τον χώρο με φωνές και γέλια. Η μητέρα του, η κυρία Κοραλία, συχνά του έλεγε:
– «Τόνυ, αγόρι μου, η μουσική είναι υπέροχη… αλλά μήπως να καθίσεις λίγο ήσυχος;»
Όμως εκείνος δεν μπορούσε! Ένιωθε τον ρυθμό να περνά μέσα από τα πτερύγιά του. Ήξερε ότι κάτι του έλειπε: ένα όργανο που να ταιριάζει με την καρδιά του.
Μια μέρα, ψάχνοντας σε ένα παλιό κουτί στο μαγαζί του πατέρα του, βρήκε ένα όργανο περίεργο. Έμοιαζε με κιθάρα αλλά είχε μόνο τέσσερις χορδές.
– «Αυτό είναι το ηλεκτρικό μπάσο», του εξήγησε ο πατέρας του. «Μπορεί να μην είναι τόσο φανταχτερό όσο η κιθάρα, αλλά είναι η καρδιά της μουσικής. Χωρίς το μπάσο, τα πόδια δεν χορεύουν!»
Ο Τόνυ έπιασε το μπάσο στα χέρια του και το πρώτο «μπουμ» έκανε την ουρά του να κουνηθεί μόνη της. Το δεύτερο «μπουμ» τον έβαλε να χορεύει σαν τρελός. Σύντομα κατάλαβε: αυτό ήταν το όργανο που έψαχνε.
Όμως το μπάσο δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να κρατάει τον ρυθμό σταθερό, να είναι η γέφυρα ανάμεσα στη μελωδία και τα ντραμς. Ο Τόνυ δοκίμαζε, έκανε λάθη, γελούσε, ξαναδοκίμαζε. Η δασκάλα του στο σχολείο, η Άννα η Ζαργάνα, συχνά τον έβλεπε να χτυπά ρυθμούς στο θρανίο και του έλεγε:
– «Ροφέ μου, θα μας τρελάνεις όλους με αυτό το τακ-τουκ!»
Μια φορά, έφερε το μπάσο στο σχολείο. Οι συμμαθητές του νόμιζαν ότι θα είναι βαρετό, αλλά μόλις άρχισε να παίζει, τα πάντα γύρω μετατράπηκαν σε πάρτι. Οι καρέκλες έγιναν σκηνή, τα θρανία άρχισαν να τρίζουν στον ρυθμό και όλη η τάξη χόρευε. Ακόμα και η δασκάλα, αν και προσπάθησε να φανεί σοβαρή, στο τέλος κούνησε τα πτερύγια της στον ρυθμό.
Ο Τόνυ κατάλαβε κάτι σημαντικό: το μπάσο δεν ήταν απλά όργανο. Ήταν δύναμη που έδινε χαρά σε όλους. Έβαζε τάξη στον ήχο, αλλά και άναβε φωτιά στον χορό.
Από τότε, κάθε πρωί μέσα στο σχολικό, τραγουδούσε και έπαιζε ρυθμούς με τα πτερύγιά του. Μπορεί να εκνεύριζε λίγο τη δασκάλα του, αλλά έκανε όλους τους φίλους του να ξεκινούν τη μέρα τους με χαμόγελο.
Και κάπως έτσι, ο Τόνυ ο Ροφός έγινε ο μπασίστας της καρδιάς τους. Γιατί όπου υπήρχε εκείνος, υπήρχε ρυθμός, γέλιο και μια υπόσχεση: «Αν έχεις μπάσο, τίποτα δεν είναι βαρετό!»
