Ο Ταζ, ο Θαλάσσιος Ελέφαντας, αγαπούσε δύο πράγματα περισσότερο από όλα: τη θάλασσα και τη γιόγκα. Μια μέρα αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να μάθει στα μικρά ψαράκια πώς να ηρεμούν και να βρίσκουν τη γαλήνη μέσα τους. «Σήμερα θα μάθουμε να νιώθουμε ήρεμοι σαν το απαλό κύμα», ανακοίνωσε με χαμόγελο στην τάξη του Βυθού.
Τα ψαράκια τον κοίταξαν με αμφιβολία. Ο Τζακ ο Αστακός αναστέναξε: «Γιόγκα; Σιγά, εγώ θέλω να παίξουμε κυνηγητό!» Η Κέλλυ η Μουρμούρα τραγούδησε δυνατά, προσπαθώντας να δείξει πόσο δύσκολο ήταν να μείνει ήσυχη.
Ο Ταζ χαμογέλασε και είπε: «Δεν πειράζει που γελάτε ή θέλετε να τρέχετε. Θα κάνουμε ένα παιχνίδι: όλοι θα γίνουμε κύματα της θάλασσας!»
Τα παιδιά άρχισαν να μιμούνται τα κύματα, κουνώντας τα πτερύγιά τους πάνω και κάτω. Ο Αριστείδης ο Ξιφίας προσπαθούσε να κάνει το κύμα του πιο ψηλό, αλλά κατά λάθος χτύπησε ένα μικρό κοράλλι και όλα τα φύκια άρχισαν να χορεύουν γύρω τους σαν τρελά. Τα ψαράκια γελούσαν ασταμάτητα, αλλά ο Ταζ τα καθοδήγησε: «Βλέπετε; Η γιόγκα δεν είναι μόνο για σοβαρούς, είναι για διασκέδαση!»
Στη συνέχεια, ο Ταζ τους έδειξε πώς να παίρνουν βαθιές αναπνοές. «Εισπνοή… εκπνοή… νιώστε τα κύματα να σας αγκαλιάζουν», είπε ήρεμα. Ο Τόνυ ο Ροφός προσπάθησε να ακολουθήσει, αλλά τα πόδια του δεν σταματούσαν να χοροπηδούν. Ο Ταζ τον πλησίασε και του έδειξε πώς να ισορροπεί σαν φύκι που επιπλέει απαλά. «Νιώσε τον ρυθμό σου, Τόνυ. Δεν χρειάζεται να είναι τέλειο.»
Καθώς περνούσε η ώρα, τα παιδιά άρχισαν να ηρεμούν σιγά σιγά. Ο Πέτρος ο Αχινός, που αρχικά γκρίνιαζε: «Αυτό είναι χάσιμο χρόνου!», άρχισε να κουνιέται απαλά σαν κύμα και είπε: «Ναι… είναι… χαλαρωτικό…» με έναν ύπουλο τρόπο που έκανε τα άλλα ψαράκια να γελάσουν.
Η Κέλλυ η Μουρμούρα και ο Τζακ ο Αστακός προσπάθησαν να κάνουν ταυτόχρονα ασκήσεις αναπνοής και να κινηθούν σαν κύματα, γελώντας όταν τα κύματά τους συγκρούονταν. Ο Ταζ παρακολουθούσε και τους ενθάρρυνε: «Κάθε κύμα είναι μοναδικό, όπως και εσείς. Η ηρεμία δεν σημαίνει στασιμότητα, σημαίνει να βρίσκετε τη γαλήνη ακόμα και όταν κινούνται τα πάντα γύρω σας.»
Στο τέλος, όλα τα ψαράκια κάθονταν ήσυχα, γελώντας αλλά νιώθοντας μια εσωτερική γαλήνη. Ο Αριστείδης ο Ξιφίας γύρισε στον Ταζ και είπε: «Να ξέρεις, Ταζ… ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να ηρεμήσω τόσο.»
Ο Ταζ χαμογέλασε και τους είπε: «Η ηρεμία είναι μια μαγεία που μπορείτε να έχετε μαζί σας κάθε μέρα. Αρκεί να θυμάστε να παίρνετε βαθιές αναπνοές, να παίζετε και να γελάτε!»
Και από εκείνη τη μέρα, τα ψαράκια του βυθού ήξεραν ότι ακόμα και στις πιο τρελές μέρες, η ηρεμία ήταν πάντα μέσα τους, σαν ένα κύμα που ποτέ δεν σταματάει.
