Στον πολύχρωμο βυθό της Θάλασσας των Κοραλλιών, ζούσε ένας χαρούμενος κάστορας δύτης που τον έλεγαν Κάστο. Φορούσε πάντα τη μάσκα του, είχε την πυξίδα του κρεμασμένη στο λαιμό και κρατούσε έναν παλιό χάρτη θησαυρού που είχε βρει σε ένα μπουκάλι.
«Ο θησαυρός πρέπει να είναι κάπου εδώ…» μουρμούριζε κάθε μέρα, βουτώντας πιο βαθιά.
Πρώτα συνάντησε τον Αντρέα τον χταπόδη, που έπαιζε πιάνο πάνω σε έναν βράχο.
«Αντρέα, μήπως ξέρεις πού είναι ο θησαυρός του βυθού;» ρώτησε ο Κάστος.
Ο Αντρέας σταμάτησε να παίζει και κούνησε τα πλοκάμια του.
«Ίσως ο ρυθμός της καρδιάς σου να σε οδηγήσει. Ακολούθησε τη μουσική του βυθού!» του είπε χαμογελώντας.
Ο Κάστο κολύμπησε χαρούμενος, ώσπου άκουσε δυνατά «μπουμ μπουμ τακ τακ». Ήταν ο Τζακ ο αστακός με τα τύμπανα!
«Τζακ, μήπως ξέρεις πού είναι ο χαμένος θησαυρός;»
Ο Τζακ χτύπησε ρυθμικά το τύμπανο και γέλασε.
«Αν ψάχνεις κάτι πολύτιμο, ψάξε εκεί όπου χτυπάει η χαρά!» είπε χοροπηδώντας.
Ο Κάστο συνέχισε και ρώτησε και τα ψαράκια που έπαιζαν κυνηγητό γύρω από τα κοράλλια.
«Ψαράκια, έχετε δει κανένα σεντούκι γεμάτο χρυσό;»
«Όχι, αλλά είμαστε ελεύθερα να βοηθήσουμε!» είπαν και άρχισαν να κολυμπούν γύρω του, δείχνοντάς του μονοπάτια γεμάτα φυσαλίδες.
Τότε, μέσα σε μια σπηλιά με κρυστάλλιους βράχους, βρήκαν ένα παλιό ξύλινο σεντούκι καλυμμένο με φύκια. Ο Κάστο το άνοιξε… και μέσα βρήκε…
…χαρτάκια με ζωγραφιές από δελφίνια, παιχνίδια από ψαράκια, και μια σημείωση που έλεγε:
«Ο αληθινός θησαυρός δεν είναι ο χρυσός, αλλά όσοι είναι δίπλα σου όταν χρειάζεσαι παρέα».
Τότε ο Κάστο γύρισε και είδε γύρω του τον Αντρέα με το πιάνο του, τον Τζακ με τα τύμπανά του και τα ψαράκια που γελούσαν χαρούμενα.
Χωρίς να το καταλάβει, είχε ήδη βρει τον πιο λαμπερό θησαυρό: τη φιλία.
Ο Κάστο χαμογέλασε πλατιά.
«Ελάτε να γιορτάσουμε τον θησαυρό μας!» φώναξε.
Κι έτσι, ο βυθός γέμισε μουσική, τραγούδι και γέλια, καθώς ο Κάστο χόρευε δίπλα στους φίλους του, ευτυχισμένος όσο ποτέ.
